Minipop και Prague...

Διάβασα για αυτούς στο μεγάλο Γιάννη .

Απίστευτοι! Minipop.
Δεν ξέρω πόσοι έχουμε μείνει ακόμη αλλά πιστεύω, ελπίζω ότι υπάρχουν κάποιοι που θα τους απολαύσουν.



Τους αφιερώνω (αν και είμαι σίγουρος ότι τους ξέρει) στον φίλο μου τον Mystery... (γνωστός και ως mouxla...)


Θα επεκταθώ στις επόμενες μέρες αλλά μπορώ να δηλώσω με χαρά ότι ετοιμαζόμαστε για χριστουγεννιάτικό ταξιδάκι. Από τώρα ονειρεύομαι θέματα.
Βέβαια δεν θα έχουν μεγάλη σχέση με τα αμπέλια της παραπάνω φωτογραφίας (Κτήμα Παυλίδης, Δράμα).

Όχι και τόσο

Φωτογραφία τόσο από κοντά όσο και από μακριά.

Τρία θέματα:
1. Ο Αρχάγγελος του Burial θα μπορούσε να γίνει, όχι ότι δεν μπορεί κιόλας, ύμνος πολλών. (και εγώ μέσα)
2. Φοβερός ο Ian την προηγούμενη εβδομάδα ε; Αν και έχω διαβάσει μόνο το Σάββατο και το Άμστερνταμ μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε στη συνέντευξη.
3. Όσο φοβερές είναι οι προετοιμασίες ενός ταξιδιού άλλο τόσο απογοητευτικές είναι οι ματαιώσεις...

Περιμένοντας την 21η Δεκεμβρίου

ακόμη ένας κεραυνός...Ισλανδία και Sigur ros

...κι άλλος ένας κεραυνός, νυχτερινός αυτή τη φορά. Είπαμε η Θεσσαλονίκη έχει γίνει Κάνσας.

Τα καινούργια των Sigur ros... Αναμένουμε

Πραγματικά ένα από τα ταξίδια που είναι όνειρό μας να πραγματοποιήσουμε είναι αυτό για την Ισλανδία. Είναι πολλά που μας τραβάνε αλλά είναι και οι sigur είναι και η bjork...
Αλλά ότι διερευνητική προσπάθεια κάναμε (ερωτήσεις σε πρακτορεία, αεροπορικές εταιρίες) είναι πολύ ακριβά.
Οπότε ταξιδεύουμε με τους εξαιρετικούς και μοναδικούς sigur ros

το φράγμΑ και beonlineB

Περίεργο κάδρο. Τμήμα ενός φράγματος.

Δεν ξέρω αν το είδατε κάπου αλλά ετοιμαστείτε:
BeonlineB

Ακόμη μια απόδειξη για το μεγαλείο των Arcade Fire. Απολαύστε το και δοκιμάστε... τα πάντα πάνω του...

Field mice και ο γερανός

Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος στους Field Mice; Ας είναι καλά τα radio sessions του εξαιρετικού blog STEREONOVA που μου τους θύμισαν.

Θρυλικό συγκρότημα της επίσης θρυλικής Sarah recors.

Όταν είχα ακούσει για πρώτη φορά το sensitive, δεν το πίστευα. Τραγούδι οδοστρωτήρας.
Μένεις σπίτι για πάντα.

Περιμένοντας το CONTROL...

Collins, Cameron και οι ψυχές μας (?)

Η παραπάνω φωτογραφία (του υποφαινόμενου) είναι εξαιτίας του εξαιρετικού βιβλίου που πραγματικά είχα την τύχη να διαβάσω: Michael Collins - Χαμένες ψυχές (Πόλις)

Η εμπειρία ανάγνωσης του συγκεκριμένου βιβλίου μπορεί να συγκριθεί μόνο με το τελείωμα της ανάσας μετά από μια βαθιά βουτιά στη θάλασσα, ένα μέτρο πριν την επιφάνεια.
Δεν μπορείς να το αφήσεις. Νιώθεις να σε τρυπάει αλλά συνεχίζεις. Κατεβαίνεις.

Το πτώμα του τρίχρονου κοριτσιού δεν βγαίνει από το μυαλό σου μέρες μετά την ανάγνωση.



Είναι περίεργο αλλά και ανησυχητικό. Δεν διάβασα σε καμία κριτική (έψαξα σχεδόν σε όλες τις εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας) την έμμεση αναφορά του Collins στην μεγαλύτερη φωτογράφο όλων των εποχών. Την Julia Margaret Cameron (οι δύο φωτογραφίες είναι δικές της)

Το κοριτσάκι που βρέθηκε νεκρό στο βιβλίο ήταν ίδιο (το φαντάζομαι τουλάχιστο) με αυτό των φωτογραφιών. Ήταν ντυμένο με φτερά αγγέλου. Τραγικό.



Οι φωτογραφίες της Cameron ακουμπάν μέρη της ψυχής μας. Ανεξερεύνητα. Απόρθητα.

Ο Collins μας έδωσε ένα βιβλίο (διάβασα στις παραπάνω κριτικές ότι είναι κριτική στο Αμερικάνικό σύστημα, ότι είναι στα όρια του αστυνομικού...) το οποίο για μένα είναι ένα σκοτεινό ταξίδι στην ψυχή του καθένα.

Είναι πραγματικά το βιβλίο που θα έπρεπε να συνοδεύει τiς παραπάνω φωτογραφίες. Είναι η καλύτερη ανάλυση των παραπάνω αριστουργημάτων της Cameron που έχω διαβάσει ποτέ.

Κεραυνός, Χάντρα και Colin

Έρχονται βροχές εδώ πάνω. Φωτογραφία κεραυνού. Είναι αρκετά τυχερή αλλά και πολύ επίπονη λήψη καθώς έγινε απόγευμα και ως εκ τούτου χωρίς τα απέραντα sec της βραδινής λήψης.


2 θέματα

1. Διάβασα ένα εξαιρετικό βιβλίο. Γιασμίνα Χάντρα, τρομοκρατικό χτύπημα (Καστανιώτης). Τον Χάντρα τον ήξερα από το εξίσου εξαιρετικό Το μερίδιο του νεκρού. Εκεί είχαμε να κάνουμε με το ζήτημα της Αλγερινής αντίστασης και τις επιπτώσεις στην σημερινή Αλγερία. Πραγματικά σπουδαίο.
Το χτύπημα έχει να κάνει με το Παλαιστινιακό. Δεν παίρνει το μέρος κανενός. Δεν πέφτει στον εύκολα κλισέ του θέματος. Είναι μοναδικά δομημένο και εξίσου συναρπαστικό. Χάντρα._

2. Δεν το πίστευα όταν το διάβασα. Ο Colin νεκρός. Είχα την μοναδική τύχη να τον παρακολουθήσω σε δύο acropolis. Πιστεύω ότι ήταν με διαφορά ο πιο θεαματικός και πραγματικά μοναδικός οδηγός που έχει περάσει ποτέ.
Υπάρχουν άπειρες ιστορίες για τις ικανότητες του Colin McRae.
Τώρα ο Nicky Grist θα είναι μόνος.

Ήταν ο καλύτερος. Ή θα τερμάτιζε πρώτος ή θα το έσπαζε.
Δεν υπήρχε άλλη επιλογή.

Windmills of your... life

Η φωτογραφία μου θύμισε την παρακάτω ταινία αλλά κυρίως το αριστουργηματικό τραγούδι που ακούγεται στην παρακάτω σκηνή.

Την αφιερώνω σε όσους ακόμη προσπαθούν να πλησιάσουν τον Thomas...

Θάλαμος...

Φωτογραφία... περίεργη...

.....για να δούμε...



Από κάπου απροσδιόριστα (γειτονικό μπαρ, σπίτι;) Ακούγεται το Ocean of noise των Arcade Fire.

Περνάω από μπροστά, χτυπάει.

Τι να κάνω;

Προβληματισμοί πάνω σε μία φωτογραφία

Φωτογραφία που μου θυμίζει το "Αποκάλυψη Τώρα".

Με προβληματίζουν πάντα τέτοια θέματα. Ο κ. Ριβέλλης είχε πει (με αφορμή φωτογραφίες με τραγικότατα θέματα από την Αφρική του Sebastiao Salgado) ότι είναι τουλάχιστο αδιανόητο να προσπαθεί ένας φωτογράφος να ωραιοποιήσει τέτοια θέματα (πτώμα ενός παιδιού) με φωτογραφικές τεχνικές (ευρυγώνιες λήψεις κ.α.). Συμφωνώ απόλυτα.

Για αυτό και με προβληματίζει η παραπάνω φωτογραφία μου, που προσωπικά την βρίσκω άρτια για ρεπορτάζ. (είναι από τη φωτιά στον Καρρέα αυτό το καλοκαίρι)

Την αφήνω στην κρίση σας.

Επιστροφή

Φωτογραφία επιστροφής (?)

Φωτογραφία και κριτική

Στην φωτογραφία διακρίνεται στο βάθος το Κάτω Κουφονήσι. (ξέρω η φωτογραφία μπορεί να φαίνεται καρποσταλική αλλά μας τις χάριζε απλόχερα το νησάκι, τι να κάνουμε)

Το είχα γράψει και παλιότερα: δεν μπορώ να καταλάβω τις κριτικές τύπου σου αναφέρω όλη την υπόθεση-πλοκή και καταστρέφω κάθε δυνατό "κλειδί" του συγγραφέα ή του σεναριογράφου.

Κατά την γνώμη μου η κριτική δεν είναι μία απλή αναφορά σε βιογραφικά στοιχεία του καλλιτέχνη και ανάλυση της υπόθεσης σε βαθμό καταστροφής κάθε έννοιας έκπληξης.

Το κακό είναι ότι το φαινόμενο όσο πάει και εξαπλώνεται. Πάρτε τυχαία μία εφημερίδα και διαβάστε. Δεν θα χρειαστεί να δείτε καμία ταινία ή να διαβάσετε κανένα βιβλίο. Είναι όλα μπροστά μας.

Και τελικά τι πρέπει να είναι η κριτική. Για μένα η κριτική πρέπει να έχει δίπλα της ένα σημαδάκι: Π και Μ. Δηλαδή πριν και μετά την ανάγνωση-θέαση...

Η κριτική για μένα πρέπει να φωτίζει τις γωνίες (πως έλεγαν οι παλιόφιλοι pavement στο αριστούργημά τους Brighten the corners)

Να μας πάει πέρα από το έργο, να προβληματίσει, να ανοίξει συζητήσεις...

Και κατά την ταπεινή μου άποψη στα βιβλιοφιλικά-κινηματογραφικά-μουσικά blog τα πράγματα είναι πολύ πολύ καλύτερα και κυρίως γοητευτικά.

Wicker Man

Φωτογραφία του νησιού...

Χθες για πρώτη φορά είδαμε το Wicker Man!

Προφανώς του 1973 με τον μέγα μάγο Christopher Lee και τον έξοχο Edward Woodward στο ρόλο του αστυνομικού.

Αν δεν το έχετε δει, δεν μπορώ να πω τίποτε άλλο από το: προετοιμαστήστε. Εμπειρία ανατριχιαστική και σοκαριστική. Κάπου διάβασα ότι ίσως είναι το καλύτερο βρεταννικό θρίλερ όλων των εποχών. Ενδεχομένως να είναι και το καλύτερο γενικώς θρίλερ όλων των εποχών στο είδος του (αν φυσικά υπάρχει τέτοιο είδος).

Για όσους δε είναι φανατικοί (όπως εγώ) ή έστω τους άρεσε το αριστούργημα Ο Μάγος του John Fowles (εστία) θα δουν και μία άλλη προσέγγισή... του χαρακτήρα του μάγου και όχι μόνο.

Και μια και αναφέραμε τον Fowles θα ήθελα να θυμίσω την έμμεση (?) αναφορά του Stephen King στο Misery στο πρώτο έργο του Fowles... Μάλλον θα το αναλύσω σε επόμενο post.

Φωτογραφία και βιβλία και βιβλία και βιβλία...

Φωτογραφία έντονης αυτοαναφορικότητας (παρατηρήστε τις οθόνες...) των βιβλίων που διάβασα τελευταίως (κυρίως στο νησάκι)

1. Μιμή Θεοχάρη - θαμμένοι στον γρανίτη (εκδ. Ποντίκι). Αστυνομικό, ατμοσφαιρικό, βουκολικό, με αρώματα βόρεια. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός: ο Γρανίτης είναι ένα χωρίο που βρίσκεται κοντά στη Δράμα (που είναι κοντά στην Καβάλα), κοντά στο αγαπημένο μου χιονοδρομικό (Φαλακρό) και κοντά στο αγαπημένο μου οινοποιείο (κτήμα Παυλίδη). Οπότε...

2. Δ. Μαμαλούκας - Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δ. Μόστρα (Καστανιώτης). Υπάρχουν βιβλία, τραγούδια ή ταινίες που "πέφτεις" πάνω τους μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή της ζωής σου και σε συνταράζουν (άσχετα από την πραγματική καλλιτεχνική τους αξία). Υπάρχουν όμως και άλλα που τα απολαμβάνεις πραγματικά. Σε αυτή τη δεύτερη και κατά την γνώμη μου πιο δύσκολη κατηγορία είναι το βιβλίο του Μαμαλούκα που είναι πραγματικά απολαυστικό. Έχουν λεχθεί πολλά από πολλούς για τον Μόστρα. Εγώ μονό θα αναφέρω την σύμπτωση(?) του Μόστρα--Mostri και ότι μπαίνω στον κύκλο φανατικών υποστηρικτών του Δ. Μαμαλούκα!

3. A. Crumey - Ο κύριος Μι (Πόλις). Έχοντας διαβάσει το Μόμπιους Ντικ (το οποίο εδώ που τα λέμε έχει απαντήσεις για όλα τα μυστήρια που πολλούς από εμάς βασανίζουν τρεις season τώρα) μπορώ να πω ότι ο κύριος Μι είναι εξίσου έξυπνο και μοναδικό βιβλίο. Τρεις καταπληκτικές ιστορίες (μπλέκονται ο Ρουσσώ, ο Προυστ, επιστήμονες, καθηγητές, το σήμερα, το χθες).
Προσωπικά λόγο φυσικής και μαθηματικών προτιμώ το Μόμπιους Ντικ (η μετάφραση και ο σχολιασμός του Τεύκρου Μηχαηλίδη είναι απίστευτη) αλλά αν αναζητάτε τον χαμένο χρόνο σίγουρα θα σας κάνει παρέα ο κ. Μι.

Φωτογραφίες, Antonioni, Bergman

Νυχτερινή φωτογραφία από το νησί.


Αν κάποιος είναι τόσο μα τόσο "τυχερός" και δει χωρίς να έχει ακούσει ή διαβάσει κάτι την Έβδομη σφραγίδα και το Blow up πιστεύω ότι θα αλλάξει η ζωή του.

Εγώ δυστυχώς δεν είμαι από αυτούς καθώς όταν είχα συναντήσει για πρώτη φορά αυτές τις ταινίες (πολλά χρόνια πριν) ήμουν ήδη υποψιασμένος για το τι με περιμένει.


Τα παραπάνω αριστουργήματα όμως πιστεύω ότι έχουν μία όχι και τόσο κρυφή σχέση:

Στα αποσπάσματα που παραθέτω και στα δύο έργα οι πρωταγωνιστές έρχονται πρώτη φορά αντιμέτωπη με τον θάνατο...









Πάντως ειδικά για όσους ασχολούμαστε (έστω και λίγο) με την φωτογραφία το Blow up είναι απόλυτο. Σε πιάνει από τον λαιμό και δεν μπορείς να ξεφύγεις. Σε αναγκάζει να "δεις" την αλήθεια (όχι μόνο της φωτογραφικής τέχνης)



Υ.Γ. τιμή στην Ετ1

Τι μένει τελικά; (Crumey και Air Formation επίσης)

Τελικά τι σου μένει από ένα ταξίδι. Η πρώτη λυτρωτική βουτιά; Ένα τραγούδι κάτω από τον καυτό ήλιο; Μία ψαρόσουπα; Τα ζεστά ρακόμελα;

Σε ένα από τα βιβλία που διάβασα στα Κουφονήσια (χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί σημαντικό μέρος του το διάβασα στις παραλίες του κάτω Κουφονησίου και στην θρυλική-μοναδική ταβέρνα του Βενετσάνου) το O Κύριος Μι του Adrew Crumey (πόλις) αναφέρεται ότι κάθε άνθρωπος αισθάνεται μόνο 3 δευτερόλεπτα. Όλα τα άλλα είναι ανάμνηση.

Οπότε μάλλον η ανάμνηση είναι πολύ σημαντική γιατί ακόμη νιώθω την αλμύρα πάνω μου, ακόμη νιώθω να μου κόβεται η αναπνοή στην πρώτη γουλιά ζεστού ρακόμελου και ακόμη ακούω τα διαμάντια των Air Formation (μοναδικός δίσκος το Daylight Storms) αν και βρίσκομαι στην Θεσσαλονίκη…

Κουφονήσια... επιστροφή

Φωτογραφία από παραλία του Κουφονησίου...

Είχαμε ακούσει πολλά πριν ξαναπάμε στα Κουφονήσια. (είχαμε πάει πριν από οχτώ περίπου χρόνια) Πολλοί μας είπαν ότι το νησί χάλασε, μεγάλωσε, άλλαξε. Σε πολλά από αυτά ενδεχομένως να έχουν δίκιο.

Όμως όλα αυτά που μας έκαναν να επιστρέψουμε ήταν εκεί: δροσερή πεντακάθαρη θάλασσα, μοναδικές παραλίες, πραγματικά έναστρος ουρανός (θυμηθείται την μοναδική Heather nova τι έλεγε κάποτε:

Kiss me, Kiss me, under a glow-star sky;
If they're stuck on the ceiling I don't mind.
It's a brittle world but it's soft inside
I'll make the milky way for you, only you
You, only you.

And I will always ride far into the night with you,
And I will take my chances, far into the night with you.)

και βόλτες, καταπληκτικές βόλτες (ευτυχώς ελάχιστα τροχοφόρα)

Αν μπορούσε ένα τραγούδι να περιγράψει σίγουρα θα είναι το fake empire - the National

Και κάτι τελευταίο: Από την μέρα που επιστρέψαμε νιώθουμε σαν τον γιατρό στο τελευταίο του τρίτου...

Τι ακούσαμε, τι διαβάσαμε, τι είδαμε, τι φάγαμε (?) προσεχώς...

Όχι άλλα πλοία, Πάντα πλοία!

Μ' ένα χορό που δεν αντέχεις να με βλέπεις φεύγω
Σ' ένα σταθμό που χρόνια τη ζωή μου περιμένω

Επιστροφή σε δέκα μέρες με πολλές φωτογραφίες...

Ετοιμασίες...

Φωτογραφία αφιερωμένη σε όλους που... ετοιμάζονται!

Fowles: Μάγος ή Συλλέκτης

Πανοραμική φωτογραφία από Κυκλάδες.

the collector, John Fowles...

Δεν το είχα διαβάσει. Πίστευα λανθασμένα ότι δεν κυκλοφορούσε. Κυκλοφορεί από την Εστία (όπως και τα άλλα αριστουργήματα).

Μου το υπενθύμισε ο Βασίλης.

Απίστευτο. Το πρώτο του. Περίεργο. Άγχος. Λύτρωση;

john fowles...


Χωρίς να είμαι ειδικός (απλός φανατικός αναγνώστης του) πιστεύω ότι ο εγκλεισμός είναι βασικό θέμα για τον μάγο Fowles.

Και διαβάζοντας τον Συλλέκτη πλέον είμαι σίγουρος:
Ο Fowles πότε δεν ήταν ο Urfe όπως πίστευα. Ήταν ο ίδιος ο Μ Α Γ Ο Σ

Ήλιος και Ελληνικά Εγκλήματα

Ελπίζω να έχουμε περισσότερο ήλιο φέτος από το λιμάνι της Τήνου στην παραπάνω φωτογραφία.

Διάβασα τα Ελληνικά Εγκλήματα (Καστανιώτης). Γενικώς από εδώ και από εκεί είδα χλιαρές ως μέτριες κριτικές. Εγώ μπορώ να πω ότι άλλα μου άρεσαν και άλλα όχι. (όπως σε κάθε συλλογή διηγημάτων)

Ξεχώρισα το πραγματικά ψυχοβγαλτικό και σκοτεινό του Δημήτρη Μπράμου, την εξαιρετική εναλλαγή "κρύου-ζέστης" του Δημήτρη Μαμαλούκα (το blog του εδώ) και προφανώς του αγαπημένου Πέτρου Μαρτινίδη (σαν να διαβάσαμε ένα βιβλίο του απλώς λίγο συμπυκνωμένο και όπως πάντα η άλλη πλευρά της "παράξενης" πόλης μας).

Τώρα είμαι collector...

Υ.Γ. Γιατί οι νέοι Bright Eyes μου άρεσαν μετά το έβδομο τραγούδι;
Ποιος να ξέρει...

Το Ουράνιο τόξο της Μουσικής

Φωτογραφία από το ουράνιο τόξο που εμφανίστηκε την Παρασκευή στην Καβάλα.

Προσπαθούμε να οργανώσουμε το soundtrack των φετινών διακοπών. Δυσκολίες...

Περιμένουμε τους νέους new pornographers. Ότι ακούσαμε από εδώ και από εκεί είναι το λιγότερο αριστουργήματα.
Ακούμε τους τελευταίους white stripes. Ναι μεν αλλά.

Τελικά μάλλον θα καταλήξουμε για ακόμη μια φορά στους καταραμένους: Mojave3 και στο νέο σχήμα του drummer τους The Loose Salute. Μην ξεχνάτε ότι ήταν drummer και τον α ξ ε π έ ρ α σ τ ω ν slowdive

Editors ή Interpol?

Φωτογραφία απομονωμένης παραλίας.

Τελικά Editors ή Interpol;

Από τα λίγα που άκουσα ακόμη δεν μπορώ να αποφασίσω. Αλλά είμαι πολύ χαρούμενος που έχουμε να ακούμε πολυαναμενόμενα για το καλοκαίρι...

...for the masses

Η φωτογραφία δεν θυμίζει κάτι από τα παλιά;

Spreading the news... dM - - music for the masses

Ομπρέλες και line up

Φωτογραφία από τις "ομπρέλες" της παραλίας.

Πως βρίσκετε το line up Smashing, Manics κτλ. Εξαιρετικό! (αν είχαμε φυσικά 1997 και όχι 2007) Τι να πεις.

Βέβαια εξαιρετική περίπτωση είναι ο/οι Beirut (και η Sophie Solomon φυσικά) αλλά Τρίτη. Δύσκολο, πολύ δύσκολο για μας τους βόρειους.

Xθές οι placebo άκουσα ότι ήταν εξαιρετικοί. Θυμάμαι που τους είχα δει σε κάποιο από τα πρώτα rockwave, στην πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας. Ήταν μόλις είχαν βγάλει τον πραγματικά εξαιρετικό Without You I'm Nothing. Από εκεί και πέρα τους έχασα.
Τέλος πάντων. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το line up της μέρας εκείνης ήταν: Mercury Rev (με καλύτερο τότε δίσκο της χρονιάς για ΝΜΕ), deus, placebo και blur...

Joy Division...

Η παραπάνω φωτογραφία είναι η κλασσική περίπτωση "προς παραλία".

Βλέποντας ένα live στο youtube μου ήρθε η απορία: τελικά ποιος έχει το δικαίωμα να εκτελεί τραγούδια των Joy Division.

Πάντως εμείς παλιά λέγαμε ότι άλλο ναι αλλά όχι Joy Division. Ποτέ διασκευή, ποτέ αναπαραγωγή.

Μπομπιους... Cinematic και ένας γερανός

Τελικά το Μόμπιους Ντικ είναι μία διαφορετική οπτική της εφεύρεσης του Μορέλ;

Φωτογραφία... και γερανός...

Ακούω και το καινούργιο (αριστούργημα) των CINEMATIC ORCHESTRA - Ma Fleur

Ότι πρέπει για τα ατελείωτα ηλιοβασιλέματα που έρχονται...

Ελκυστές και ο Μάγος

Φωτογραφία αντίθεσης. (προφανώς με την προηγούμενη)

...αντικείμενα που ονομάζονται "ελκυστές": προορισμοί στους οποίους αναπόφευκτα θα φτάσεις, αρκεί να βρεθείς κάπου στην περιοχή τους...

Πρέπει να γυρίσουμε όλοι πίσω!

και ο Nicholas Urfe του Μάγου... πίσω έβλεπε...

New Life... για το κακό

Η φωτογραφία είναι για να ξορκίσουμε το κακό.

Περιμένοντας... το Νάξος να μας πάει στο Κουφονήσι, βλέπω φωτογραφίες του Gursky και διαβάζω το Μόμπιους Ντικ.

Πάντως όσο ακούω-διαβάζω μουδιασμένες κριτικές για τους καινούργιους Arcade Fire τόσο περισσότερο μου αρέσουν και τόσο περισσότερο θα αρχίσουμε να ψάχνουμε κεντροευρωπαϊκούς προορισμούς για το τέλος του καλοκαιριού. (και προφανώς όχι στα 70 περίπου χιλιόμετρα βόρεια της πρωτεύουσας).


ΥΓ. Άλλαξα το layout-template και ελπίζω να λύθηκαν πολλά από τα προβλήματα που υπήρχαν. Για να δούμε...

Όπως λένε και κάτι παιδιά new life...

Παραλία και Tropicalia!

Καταπληκτική περσινή συλλογή: Tropicalia: A Brazilian Revolution In Sound (Soul Jazz)

Ότι πρέπει! Δεν είναι τα πολύ γνωστά αλλά απίστευτη αίσθηση, ρυθμό και...

Ως φανατικός της tropicalia μπορώ να πω ότι κάθε φορά που απολαμβάνω βραζιλιάνικους ύμνους μου έρχονται στο μυαλό δύο ταινίες.

Η πρώτη είναι το "ένας άντρας και μια γυναίκα" με την τρομερή σκηνή του Pierre Barouh να τραγουδάει και να αναφέρει τα ιερά τέρατα της βραζιλιάνικης μουσικής. Θυμίζω εδώ και το αριστούργημα-ταινία-ντοκιμαντέρ του Barouh, Saravah για την βραζιλιάνικη μουσική. Αναζητήστε το σε τίποτα amazon και θα με θυμηθείτε...

Η δεύτερη ταινία που μου έρχεται στο μυαλό όμως είναι η "πόλη του θεού"...

Δύο όψεις.
Επιλογή και στάση ζωής.
Από το ίδιο μέρος.

Θυμίζει (δεν θυμίζει;) και τα δικά μας

Lost Control

Η σημερινή βροχερή μέρα το επιβάλει.

Περιμένω την ταινία όσο τίποτα άλλο. Ταινία για την μεγαλύτερη μπάντα όλων των εποχών. Για την τραγικότερη φιγούρα όλων των εποχών.

She's lost CONTROL again

CONTROL

Joy Division και αυτός που μας στοίχειωσε, ο Ian.

Σκηνοθετεί ένας επίσης αγαπημένος από τα παλιά. Ο μέγας φωτογράφος Anton Corbijn (τρομερές δουλειές με depeche, cave αλλά και ένα μικρό-ανεκτίμητο φωτογραφικό δείγμα με τους Joy Division)


Η μοναδική μου επιφύλαξη να την πω είναι η προσκόλληση στο βιβλίο της συζύγου του Ian, Deborah (Για οποίον ενδιαφέρεται λέγεται Αγγίζοντας από απόσταση και είχε εκδοθεί από τον Λιβάνη).
Όχι ότι το βιβλίο δεν μας αποκάλυπτε πολλά αλλά είχαμε πολλές φορές την αίσθηση ότι η Deborah έγγραψε το βιβλίο για να μας πει τον πόνο της για της απιστίες του Ian και όχι για το τι πραγματικά συνέβη...



Και μια φωτογραφία από εμένα τιμής ένεκεν...

Το σβήσιμο

Είχα διαβάσει πριν καιρό την Αμερικανική Έρημος του καθ. Πέρσιβαλ Έβερετ και είχα ενθουσιαστεί (Πόλις). Χθες διάβασα και το πρώτο βιβλίο που είχε κυκλοφορήσει από τον ίδιο εκδοτικό οίκο: Το σβήσιμο.

DETELE.

Εξαιρετικό και αυτό. Για ακόμη μια φορά ο Έβερετ καυστικός, πολύχρωμος, επικριτικός, απολαυστικός.

DEL.

Μεγάλη στιγμή ο καυγάς των δύο αντίπαλων (?) συγγραφικών στρατοπέδων, με τον πρώτο να προσέρχεται στο καυγά φωνάζοντας την πρώτη φράση από το Ουράνιο τόξο της βαρύτητας του Πύντσον...

SHIFT+DEL.

Η πρώτη βουτιά στη θάλασσα τα σβήνει όλα. Ξεπλένει όλες τις αμαρτίες. Τις διαγράφει οριστικά.

Για την Αμαλία

Φωτογραφία από Μήλο.

Η φωτογραφία είναι αφιερωμένη στην Αμαλία. Δυστυχώς αν δεν πλησιάσεις είναι δύσκολο να καταλάβεις.

Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...

Έλικες

φωτογραφία από ανεμογενήτριες.

1. kings of convinience (τις τελευταίες μέρες αποκλειστικά και μόνο) και ο εξαιρετικός δίσκος Riot On An Empty Street

2. σε όσους λατρεύουν (δεν γίνετε απλά να σου αρέσουν, ή τις λατρεύεις ή τις μισείς) ταινίες όπως το trust, το me and you and everyone... προτείνω ανεπιφύλακτα το dvd "όλα για την κορυφή" (delirious) με τον Μπουσέμι από τα παλιά. Απόλαυση!

3. Σήμερα ξεκινά και η διεθνή έκθεση βιβλίου στην πόλη μας. Από αύριο θα είμαστε εκεί.

Φωτογραφία προορισμός

Πραγματικά ο στόχος μας πρέπει να είναι να ταξιδεύουμε πάντα προς το ηλιοβασίλεμα. Και πάντα να φτάνουμε στον προορισμό μας (νησί, πόλη) μόλις σκοτεινιάσει. Με όλα τα φώτα αναμμένα στο λιμάνι...

Ακούμε Air - Pocket Symphony και έχουμε την τύχη να βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα από το μπαλκόνι μας.


Περιμένουμε.

Φωτογραφία και Its all about love

Σήμερα το πρωί σηκώθηκα με πολύ μεγάλη όρεξη να ακούσω το Bow Down. Μετά έβαλα και Pale fountains...

ME and the Farmer. Μόνο που τελικά έχω πρόβλημα. Για δέκα δεκαπέντε μέρες, αυτήν την περίοδο έχω αλλεργία. Τρόμος.

Τρόμο που δεν τον πολυείδα-διάβασα στο Ροντβάιλερ παρά τα λεγόμενα. (Ρέντελ. Μεταίχμιο).
Αξίζει περισσότερο για σκιαγράφηση του σύγχρονου μικροαστικού Λονδίνου και των μυστικών της κάθε γειτονιάς και όχι για αστυνομικό μυθιστόρημα.

Να προτείνω και ένα αριστούργημα;

Είναι μια ταινία (όχι πολύ παλιά, του 2003) που ονομάζεται It's All About Love.
Για όσους τυχερούς την έχουν δει ξέρουν για τι μιλάω. Αλλά για όλους τους άλλους: πολύ απλά τολμήστε το. Φουτουριστικό, σπαρακτικό, ειρωνικό, καυστικό. Λυτρωτικό? δεν ξέρω. Πάντως εμάς μας σημάδεψε.

Είναι του σκηνοθέτη Thomas Vinterberg με τον απίστευτο Joaquin Phoenix και την Claire Danes. Μοναδικός είναι και ο Sean Penn μικρή αλλά καταλυτική εμφάνιση.

Περιστρέφεται και γύρω από το καλλιτεχνικό πατινάζ...

Πάλι λίμνη και άλλα

Φωτογραφία από την λίμνη.

Χθες φάγαμε ένα εξαιρετικό λιόκαυτο κάπου στην Κρήνη. Τελικά από τι ψάρι μπορεί να γίνει? (εμένα σαν παλαμίδα μου φάνηκε αλλά...)
Μέγα ερώτημα 1.

Τελικά μόνο σε έμενα συμβαίνει, αλλά γιατί τέτοιος χαμός με τους Artic Monkeys? Δεν μου λένε τίποτα (από το καινούργιο άκουσα μόνο ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο, καλό αλλά και πάλι...)
Μέγα ερώτημα 2.

Εξαιτίας μιας ραδιο-φονικής παραγωγού (που σχετικά εμπιστεύομαι) διαβάζω το "περίεργο" αστυνομικό της Ρέντελ Ρουθ - Το ροτβάιλερ (Μεταίχμιο). Ότι πρέπει.
Το παραπάνω δεν είναι μέγα ερώτημα.

Λίμνη Πλαστήρα, Beirut, Πιβό, Στάικος...

Φωτογραφία που μου θυμίζει το τραγούδι των Zeppelin stairway to heaven. Είναι από το "παρατηρητήριο" της λίμνης Πλαστήρα.

Ένας περσινός αλλά αριστουργηματικός δίσκος είναι των Beirut - Gulag Orkestar. Είναι ένας δίσκος που κρύβει μικρά μυστικά μίας έντονης φύσης κυρίως παραδοσιακής. Δεν ήξερα τίποτα όταν τον πήρα στα χέρια μου. (δώρο ήταν) Δεν πρόκειται να πω περισσότερα για να νιώσετε όσοι πιστοί το "ξάφνιασμα".

Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ απόλαυσα τις 6 εκπομπές του Πιβό. Μιας και δεν είμαι ούτε συγγραφέας αλλά ούτε δημοσιογράφος δεν πολυκατάλαβα τις αντιδράσεις.
Πάντως αν και έχω διαβάσει (αρκετά θα έλεγα) όλους τους συγγραφείς που ήταν καλεσμένοι προτιμώ με φανατισμό τον Β. Αλεξάκη που νομίζω ότι ήταν και η καλύτερη εκπομπή από όλες.

Τέλος εξαιτίας της εκπομπής (το ομολογώ) διάβασα τις Επικύνδινες Μαγειρικές του Στάικου (Άγρα). Δέκα χρόνια πριν χωρίς gourmet περιοδικά - εκπομπές - τάσεις το βιβλίο ήταν ένα βήμα μπροστά.
Είναι πραγματικά νοστιμότατο - πανέξυπνο - μοναδικό. (και για όσους αγαπούν την μαγειρική και γενικότερα το φαγητό όπως ο υποφαινόμενος ιδεατό)
Μπήκε στο ράφι με τα αγαπημένα!

Λίμνη Πλαστήρα και ψαράδες

Φωτογραφία από την λίμνη Πλαστήρα όπου περάσαμε στο διήμερο. Εξαιρετικός καιρός, εξαιρετικές βόλτες, ελπίζω εξαιρετικές φωτογραφίες...


Όταν έπεφτε ο ήλιος πίσω από το βουνό περίμενα και εγώ με την σειρά μου το τέρας...

έστω έναν αιώνιο ουραγκοτάγκο...

Καταρράχτης και στέρεο νόβα

Η φωτογραφία είναι από τον καταρράχτη της Αγ. Βαρβάρας κάπου χαμένος στα δάση γύρω από το Παρανέστη. Ήταν καταπληκτικό σαββατοκύριακο με πολύ καλή παρέα.

Σε όλη την διαδρομή ακούγαμε Στέρεο νόβα (παλιές αγάπες-μεγάλες αγάπες) με μικρές δόσεις από φρέσκα όπως Lilly Allen (έχει τουλάχιστο 2-3 τραγούδια εξαιρετικά) και Shins (για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι).

Πιστεύω πως αν μου έλεγαν διάλεξε ένα μόνο τραγούδι στων Στέρεο νόβα αυτό θα ήταν ο ΕΞΩΣΤΗΣ...

Θα θυμάμαι πάντα
τα ματια του φίλου...

Ο Γάτος Σούλης και το Πάσχα

Ο γάτος στην φωτογραφία είναι ο Σούλης. Κυκλοφορούσε γύρω από το σπίτι όπου περάσαμε το διήμερο του Πάσχα. Ήταν σε ένα μικρό χωριό έξω από την Καβάλα και ήταν έξοχα!

Καταπληκτικός ο Αλεξάκης χθες το βράδυ, ε;

Αν και νομίζω ότι τα έχω διαβάσει όλα του, αγαπημένο μου είναι το Παρίσι-Αθήνα, εε και το Τάλγκο (τώρα που το σκέφτομαι και οι Ξένες λέξεις)... ΟΛΑ


Διάβαζα το Πάσχα το καινούργιο του Θεοδωρόπουλου και άκουγα Arcade fire (άντε πάλι).

Και όσο σκέφτομαι ότι τέτοια μέρα πέρυσι έφευγα για Αγ. Πετρούπολη.... Τι να κάνεις υπομονή...

Arcade fire, COIN και τράτες...

Είναι μια τράτα ολόχρυση

με σουρωτήρι πάτο,

στο σκότος πλέει αβύθιστη

με πλήρωμα φευγάτο...

Απίστευτος ο νέος δίσκος των Arcade Fire αλλά ακόμη πιο απίστευτος ο νέος δίσκος των δικών μας Coin - Urban Subculture.
Ρίξτε μια ματία στο myspace και μία ακόμη σε μία εξαιρετική κριτική που είχαν στο mic.

5.

5. Αγαπημένος προορισμός είναι η Τήνος την άνοιξη (κόκκινα παράθηρα)

4. Μπορώ να πω ότι κάθε μέρα κάνω και νέα λάθη (όχι άλλα λάθη... πάντα λάθη!)

3. Πιστεύω ότι το When loves breaks down των prefab sprout θα μπορούσε να είναι ο εθνικός ύμνος της ονειρικής μου χώρας

2. Ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί θα ικέτευα να είμαι μέρος ενός πίνακα του Renoir

1. Νούμερο ένα? Προφανώς η Δήμητρα μου!


Ευχαριστώ την Άννα για την πρόσκληση. Της αφιερώνω και την παραπάνω φωτογραφία.

Σπίτι από φύλα και αναμονή...

Η φωτογραφία έχει διπλό ρόλο:
Α. χθές το απόγευμα περπατήσαμε στην παραλία της Θες. Μέτα από πολύ καιρό ένιωσα μία ψυχρούλα που όμως δεν ήταν χειμωνιάτικη αλλά αυτή η γλυκιά της άνοιξης.
Ακόμη είναι νωρίς αλλά... περιμένουμε. Γιαυτό και η φωτογραφία. Γιατί έρχεται σιγά σιγά η άνοιξη με εκδρομές, με δροσερές μουσικές, με το καθιερωμένο ανοιξιάτικο ταξιδάκι μας στις Κυκλάδες...


Β. η φωτογραφία επίσης μπήκε για να ξορκίσει το σκοτάδι και το χάος του εξαιρετικού βιβλίου που τελείωσα "Σπίτι από φύλλα" του Mark Z. Danielewski (Πόλις).
Ενθουσιάστηκα, τρόμαξα, χάθηκα, αναρωτήθηκα... Σας το προτείνω... Υπερκειμενικό 100%. Μακάρι να έβλεπα μία hypertextual έκδοση του. Ποιος ξέρει, ίσως το επιχειρήσω κάποτε.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Βασίλη καθώς αν και το είχα κατά νου να το αγοράσω το Σπίτι δεν θα το έκανα ποτέ αν δεν διάβαζα τα ενθουσιώδη σχόλιά του.

Οι ζωές των άλλων

να κάνω και εγώ τα σχόλια μου για τις ζωές των άλλων. Πέρα από αυτά που λίγο πολύ όλοι διαβάσαμε από εδώ και από εκεί θα αναφερθώ σε δύο ζητήματα που δεν έχει τύχει να τα δω πουθενά ως τώρα.
Λοιπόν, πιστεύω ότι η ταινία έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους κατοίκους της χώρας μας καθώς βλέπουμε πως οι "αντιστασιακοί", "περιθωριακοί", "καλλιεργημένοι", "προοδευτικοί" είναι οι "δεξίοι" και όχι οι "αριστεροί" όπως έχουμε συνηθίσει. Περίεργο ε; Όπως έλεγε και μία από της μεγαλύτερες φωνές που έχουν περάσει ποτέ: ...pain in any language...


Το δεύτερο θέμα που θέλω να αναφέρω είναι η άμεση και άκρως αποδεκτή για μένα αναφορά της ταινίας ότι πάνω από όλα είναι η τέχνη: η ηθοποιός βάζει πάνω από όλα το θέατρο το οποίο μόνο ο κατάσκοπος το καταλαβαίνει.
Δεν θέλω να πω περισσότερα γιατί ενδεχωμένος να κατευθύνω κάποιον που ακόμη δεν την έχει δει.

Μέτα το Goodbye Lenin, και την Πτώση οι Ζωές των άλλων έρχονται σαν συναισθηματικός οδοστρωτήρας.

Τέλος θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Γ. Ζουμπουλάκη (κριτικός του Βήματος) ο οποίος εξέφρασε την απορία του γιατί ένας τόσο συγκλονιστική και εξαίσια ερμηνεία όπως αυτή του κατασκόπου (Ulrich Muhe) μένει πάντα έξω από των καλύτερο αντρικό στα Oscar.

Queen και φώτο από βράχια...

Είναι μόνο δική μου αίσθηση ή και σε άλλους που λατρεύουν την ανεξάρτητη (?) μουσική αγγλική βιομηχανία απόλαυσαν το the Queen;

Επίσης παρά τις σχετικά ψυχρές ως και αρνητικές κριτικές που το συνοδεύουν προτείνω ανεπιφύλακτα το The Good The Bad & The Queen. (damon θα σε ακολουθούμε για πάντα!!!)

Παρά τις δύο παραπάνω αναφορές στην λέξη Queen πότε δεν μου άρεσαν (ή καλύτερα δεν μου λένε τίποτα απολύτως) οι Queen.

Όμως από τους αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών είναι το μέγιστο The Queen is dead.

Oh mother... I can feel... the soil falling over my head...

Ο Μάγος, οι Josef K και το φαλακρό

the return of the magus

Επιτέλους!!!

Είδα για πρώτη φορά την κινηματογραφική εκδοχή τους αγαπημένου μου βιβλίου, του Μάγου του Φώουλς (εκδ. Εστία). Εντάξει, είχα διαβάσει πολλά για αυτή την ταινία περίμενα ακόμη πιο λίγα αλλά δεν είναι και λίγο να βλέπεις τον Κόγχις. Σαν ταινία πιστεύω ότι απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο στους φανατικούς του αριστουργηματικού βιβλίου. Πάντως η διανομή των ρόλων είναι το λιγότερο σοφή... και για τον Νίκολας, και για τον Κόγχις και για όλους

Επιτέλους !!! (2)

Έφτασε στα χέρια μου (το είχα παραγγείλει εδώ και καιρό) το Entomology των Josef K.
Λατρεία για τους post punk θρύλους. Όσοι δεν έχετε κανένα από τους 2 διαμαντένιους δίσκους τους κατευθυνθείτε ολοταχώς προς αυτή τη συλλογή και θα ξεγράψετε όλους τους Franz και Artic Monkeys.

Η φωτο είναι από την κορυφή του φαλακρού όρους