Πολύ μα πολύ κύμα στις ανατολικές ακτές του Πηλίου το σαββατοκύριακο.
Στην φωτογραφία ο υποφαινόμενος σε κατάσταση πνιγμού. (δεν την τράβηξα εγώ, άρα δεν έχω καμία ευθύνη για τα τεχνικά λάθη, όπως και για την επιλογή του θέματος… :-)
Ετοιμάζομαι για την μεγάλη αναχώρηση. Χάρτες road editions, ταξιδιωτικοί οδηγοί (road και explorer) και αύριο το πρωί αναχώρηση για νότια Πελοπόννησο.
Τα λέμε (πάλι) σε δέκα μέρες.
Όλοι στους δρόμους!!!
Το βραδάκι θα μας βρει στην γνωστή πλατεία στην Τσαγκαράδα Πηλίου (από εκεί και η φωτογραφία). Για τον δρόμο έχω ετοιμάσει ένα cd με επιλογές από τον μέγιστο Tito Paris. Παρακαλώ αναζητήστε το τραγούδι ύμνο: preto e mi
Φωτογραφία από την σπηλία της Συκιάς στην Μήλο, η οποία είναι προσβάσιμη μόνο με σκάφος.
Φωτογραφία από τις Θειάφες (από κάτω αυτή τη φορά). Στην φωτογραφία διακρίνονται και τα απολύτως απαραίτητα πράγματά μας…
Λοιπόν ένα σοβαρό θέμα: ποιο πιστεύεται οτι είναι το πραγματικό ρεκόρ ελεύθερης κατάδυσης; Είναι αυτό με σταθερά βάρη και βατραχοπέδιλα, είναι αυτό χωρίς βατραχοπέδιλα, είναι αυτό που κατεβαίνεις με την συσκευή και ανεβαίνεις κολυμπώντας ή είναι το no limits (κατεβαίνεις με την μηχανή, ανεβαίνεις με το μπαλονάκι, ρεκόρ 172μ. από τον Herbert Nitsch)
Για μένα το απόλυτο ρεκόρ είναι κατεβαίνεις-ανεβαίνεις χωρίς βατραχοπέδιλα! Αρρώστια! Ρεκόρ 80μ. από τον μέγα πλέον Martin Stepanek. Αν θέλετε να ευχαριστηθείτε βουτιές κάντε και μια βόλτα από την σελίδα του εδώ
Εγώ πάντως είμαι φανατικός του θρύλου. Enzo Maiorca για πάντα!!!
Τόπος: Μήλος, Θειάφες (παλιά θειωρυχεία)
Μουσική: Mission Impossible
Όχημα: Grand Vitara (αν δεν είναι και δικό σου ακόμη καλύτερα)
Extras: Cannon eos 300d, με ένα 28 φακό
Μετά από κανένα μισάωρο σκληρής 4x4 διαδρομής (ειδικά το τελευταίο μέρος ήταν αρκετά δύσκολο) φτάνεις στα εγκαταλελειμμένα πλέον θειωρυχεία του νησιού. Σε πιάνει δέος. (μόνο τα φίδια δεν σε απασχολούν πλέον για ευνόητους λόγους)
Υπό διάλυση κτίρια, ανοιχτές στοές, μικρά καροτσάκια εκτροχιασμένα, και μπροστά σου η πλέον απίστευτη παραλία του νησιού.
Όσο κατέβουν στο νησί πρέπει να κάνουν το προσκύνημά τους.
Θα επανέλθω.
Η παραπάνω φωτογραφία είναι από την Μήλο (τι πρωτοτυπία) και είναι μάλλον η αγαπημένη μου από την σειρά του νησιού και αφιερώνεται σε όσους αγαπούν τις γάτες. The love cats που έλεγε και ο παλιόφιλος Robert Smith.
Και μια μικρή αναφορά σε ένα αριστούργημα που είχα την τύχη να ξαναδώ, το Syriana. Από το insider είχα να απολαύσω σε όλα τα επίπεδα τα τέτοια ταινία.
Είναι τραγικά επίκαιρη και ακόμη και αν την έχετε δει στον κινηματογράφο αναζητήστε και το dvd. Της αξίζει και μια δεύτερη ανάγνωση βασισμένη στο νέο πλαίσιο.
Φωτογραφία από την παραλία της Αγίας Κυριακής, στην Μήλο.
Ένα από τα βιβλία με τα οποία ασχολήθηκα στο ταξιδάκι ήταν αυτό του Μιχάλη Φακίνου, Αμερικανική Κραυγή (εκδ. Καστανιώτης). Όσο αντίθετο και αν ήταν το περιβάλλον του βιβλίου σε σχέση με αυτό της Μήλου (από την μία χιόνια και βουνά και από την άλλη ήλιος και θάλασσα) το βιβλίο με συγκλόνισε.
Είναι η ελληνική λογοτεχνική απάντηση στις μέγιστες κινηματογραφικές ταφές του Μελκιάδες.
Το βιβλίο σε σημαδεύει. Είναι και επίκαιρο (δυστυχώς). Αναζητήστε το!
Φωτογραφία από το πραγματικά μοναδικό Σαρακήνικο, στην Μήλο.
και να, κάπου από το βάθος... το space oddity: Ground control to major Tassos...
όχι όχι αφήστε με εκεί που είμαι...
Επιστροφή!
Φωτογραφία από (την απίστευτη) Μήλο. Είναι από το Κλίμα, και στο βάθος φαίνεται η Τρυπητή. Θα μιλήσω αναλυτικά για όλα σε επόμενα post. Νομίζω ότι είμαι σε θέση να γράψω ένα μικρό βιβλιαράκι-οδηγό για το νησί. (που θα φάτε, που θα μείνετε, που θα πάτε…)
Παρέα μας ήταν ο Σκαμπαρδώνης, ο Φακίνος και αγαπημένα soundtrack όπως αυτό του Donnie Darko…mad world
Πάντως μία λέξη περιγράφει τα πάντα: Ενθουσιασμός!
