Collins, Cameron και οι ψυχές μας (?)

Η παραπάνω φωτογραφία (του υποφαινόμενου) είναι εξαιτίας του εξαιρετικού βιβλίου που πραγματικά είχα την τύχη να διαβάσω: Michael Collins - Χαμένες ψυχές (Πόλις)

Η εμπειρία ανάγνωσης του συγκεκριμένου βιβλίου μπορεί να συγκριθεί μόνο με το τελείωμα της ανάσας μετά από μια βαθιά βουτιά στη θάλασσα, ένα μέτρο πριν την επιφάνεια.
Δεν μπορείς να το αφήσεις. Νιώθεις να σε τρυπάει αλλά συνεχίζεις. Κατεβαίνεις.

Το πτώμα του τρίχρονου κοριτσιού δεν βγαίνει από το μυαλό σου μέρες μετά την ανάγνωση.



Είναι περίεργο αλλά και ανησυχητικό. Δεν διάβασα σε καμία κριτική (έψαξα σχεδόν σε όλες τις εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας) την έμμεση αναφορά του Collins στην μεγαλύτερη φωτογράφο όλων των εποχών. Την Julia Margaret Cameron (οι δύο φωτογραφίες είναι δικές της)

Το κοριτσάκι που βρέθηκε νεκρό στο βιβλίο ήταν ίδιο (το φαντάζομαι τουλάχιστο) με αυτό των φωτογραφιών. Ήταν ντυμένο με φτερά αγγέλου. Τραγικό.



Οι φωτογραφίες της Cameron ακουμπάν μέρη της ψυχής μας. Ανεξερεύνητα. Απόρθητα.

Ο Collins μας έδωσε ένα βιβλίο (διάβασα στις παραπάνω κριτικές ότι είναι κριτική στο Αμερικάνικό σύστημα, ότι είναι στα όρια του αστυνομικού...) το οποίο για μένα είναι ένα σκοτεινό ταξίδι στην ψυχή του καθένα.

Είναι πραγματικά το βιβλίο που θα έπρεπε να συνοδεύει τiς παραπάνω φωτογραφίες. Είναι η καλύτερη ανάλυση των παραπάνω αριστουργημάτων της Cameron που έχω διαβάσει ποτέ.

Κεραυνός, Χάντρα και Colin

Έρχονται βροχές εδώ πάνω. Φωτογραφία κεραυνού. Είναι αρκετά τυχερή αλλά και πολύ επίπονη λήψη καθώς έγινε απόγευμα και ως εκ τούτου χωρίς τα απέραντα sec της βραδινής λήψης.


2 θέματα

1. Διάβασα ένα εξαιρετικό βιβλίο. Γιασμίνα Χάντρα, τρομοκρατικό χτύπημα (Καστανιώτης). Τον Χάντρα τον ήξερα από το εξίσου εξαιρετικό Το μερίδιο του νεκρού. Εκεί είχαμε να κάνουμε με το ζήτημα της Αλγερινής αντίστασης και τις επιπτώσεις στην σημερινή Αλγερία. Πραγματικά σπουδαίο.
Το χτύπημα έχει να κάνει με το Παλαιστινιακό. Δεν παίρνει το μέρος κανενός. Δεν πέφτει στον εύκολα κλισέ του θέματος. Είναι μοναδικά δομημένο και εξίσου συναρπαστικό. Χάντρα._

2. Δεν το πίστευα όταν το διάβασα. Ο Colin νεκρός. Είχα την μοναδική τύχη να τον παρακολουθήσω σε δύο acropolis. Πιστεύω ότι ήταν με διαφορά ο πιο θεαματικός και πραγματικά μοναδικός οδηγός που έχει περάσει ποτέ.
Υπάρχουν άπειρες ιστορίες για τις ικανότητες του Colin McRae.
Τώρα ο Nicky Grist θα είναι μόνος.

Ήταν ο καλύτερος. Ή θα τερμάτιζε πρώτος ή θα το έσπαζε.
Δεν υπήρχε άλλη επιλογή.

Windmills of your... life

Η φωτογραφία μου θύμισε την παρακάτω ταινία αλλά κυρίως το αριστουργηματικό τραγούδι που ακούγεται στην παρακάτω σκηνή.

Την αφιερώνω σε όσους ακόμη προσπαθούν να πλησιάσουν τον Thomas...

Θάλαμος...

Φωτογραφία... περίεργη...

.....για να δούμε...



Από κάπου απροσδιόριστα (γειτονικό μπαρ, σπίτι;) Ακούγεται το Ocean of noise των Arcade Fire.

Περνάω από μπροστά, χτυπάει.

Τι να κάνω;