Shins, δρόμος... και καμία garden state!

Τελικά μπορεί το new slang να σου αλλάξει την ζωή?

Σύμφωνα με την πρωταγωνίστρια του garden state Natalie Portman αλλά και σύμφωνα με την ταπεινή δική μου γνώμη ΝΑΙ!!!

Τους Shins δεν τους ήξερα. Τους έμαθα από την παραπάνω (μοναδική) ταινία. Τώρα κυκλοφόρησαν νέο δίσκο το wincing the night away που είναι απίστευτος.

Μέσα σε αυτόν θα βρείτε το καλύτερα κριμένο καθαριστικό pop ύμνο που έχετε ακούσει. Το απίστευτα αρωματικό Phantom limb. Ακούστε το! Λατρέψτε το!

περισσότερες πληροφορίες στο όμορφο flash site τους . Εκεί Θα μπορέσετε να δείτε τα δύο video για το new slang αλλά και να ακούσετε και τον παραπάνω ύμνο που σας έλεγα.

Φωτογραφία... προσφοράς

Φωτογραφία από ένα συντριβάνι στις Βερσαλίες. Για όσους δεν έχουν πάει αρκεί να αγοράσουν ένα βιβλίο του Μέγιστου φωτογράφου Atget. Θα βιώσουν την απόλυτη φωτογραφική εμπειρία. Εγώ πάντως αν και είχα πάει και πριν δω το έργο του Αtget, είδα κάτι διαφορετικό, έναν άλλο κόσμο, μία μαγευτική προοπτική.

Άσχετο αλλά και σχετικό...

Band Of Horses - Everything All The Time.

ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ. Αν όχι το καλύτερο από τα καλύτερα που άκουσα το 2006. Τουλάχιστο έχει τα απόλυτα τραγούδια: the funeral και our swords

Και εκεί που λες ότι τα έχουμε ακούσει όλα...

Ψαρεύοντας... διαμάντια

Λίγες μέρες έμειναν και το φως θα αρχίσει και πάλι να κερδίζει.
Είμαστε στην εβδομάδα με τις μεγαλύτερες νύχτες της χρονιάς. Για αυτό και η φωτογραφία είναι από ένα νυχτερινό ψάρεμα σε ένα μαγικό τόπο.

Όσο ακόμη όμως το σκοτάδι επικρατεί καλά θα είναι να το απολαύσουμε με τον εξαιρετικό δίσκο του Jóhann Jóhannsson, Englabörn. Ο Ισλανδός αυτός είναι συνιδρυτής αν δεν κάνω λάθος της eξαιρετικής εταιρίας Kitchen Motors (είναι η εταιρία των sigur ros). Ο δίσκος αυτός είχε κυκλοφορήσει το 2002 και είναι πραγματικό διαμάντι. Τόσο κοντά αλλά και τόσο μακρυά από τα σχήματα της Kitchen Motors.

Ακούστε τον δίσκο και προσπαθείστε να γράψετε ένα σενάριο μικρού μήκους ταινίας. Θα αλλάξουν πολλά πράγματα.

Joanna Newsom, ο Alonzo και ο πόνος μου...

Στην φωτογραφία είναι το κράνος του Alonzo της F1 (τιμής ένεκεν των προβλημάτων που έχει το αυτοκίνητό μου...)

Στα γρήγορα πείτε μου ένα λόγο που η εκπομπή βιβλία στο κουτί "πήγε" μετά τις 12. Γιατί απάντηση από ΕΡΤ δεν πήρα.

Να προτείνω και ένα δίσκο: Joanna Newsom - Ys

Περίεργα και μοναδικά φωνητικά, ακόμη πιο περίεργες και εξαίσιες μελωδίες, εκπληκτικό εξώφυλλο. Έρχονται και τα Χριστούγεννα και είναι σαν να βγαίνουν από το cd καλικάτζαροι και ξωτικά!!!

Κήποι και πλοία

Κανείς δεν μπορεί να γίνει ναυτικός αν δεν είναι πρόθυμος να μπει φυλακή, γιατί το να είσαι πάνω σε ένα πλοίο είναι σαν να είσαι μέσα σε μια φυλακή, με μεγάλη πιθανότητα να πνιγείς Thomas Pynchon

Το παραπάνω πάρτε το και αντί για ναυτικός και πλοία βάλτε την περίπτωσή σας-μας. Δεν έχει και άδικο...

Νεράτζια, Κουρτίνες, Πασχάλης, Σταμάτης

Τελικά είναι οι καθρέφτες και οι συνουσίες απεχθείς; (Μπόρχες, Μυθοπλασίες)

Βλέποντας τα ευπώλητα βιβλία της εβδομάδας (σε εφημερίδες και σε βιβλιοπωλεία) διαπιστώνω ότι τα περισσότερα αν όχι όλα έχουν να κάνουν με ιστορίες από το παρελθόν. Δηλαδή με ιστορίες της παιδικής ηλικίας των ηρώων και της τότε πολιτικό-κοινωνικής κατάστασης.
Δηλαδή ούτε μια σύγχρονη ιστορία! Γιατί αυτό; Χωρίς να είμαι ο ειδικότερος να απαντήσω πιστεύω ότι πάσχουμε από την αρρώστια ¨Σινεματίτιδα ο Παράδεισος¨. Τα περισσότερα από τα βιβλία που προαναφέρω έχουν να κάνουν με παιδικές γλυκόπικρες ιστορίες. Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Δείτε και τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιτυχίες της χώρας: Πεπερμίντ, Πολίτικη Κουζίνα... Σινεμά ο παράδεισος σε νέες εκδόσεις.

Εγώ απεναντίας θα προτείνω 2 βιβλία που εξελίσσονται κοντά μας.
Ο άνθρωπος του Λεωφορείου (Μεταίχμιο) Στρατής Πασχάλης. Καυστικό, περίεργο, δυναμικό και κυρίως για μένα και αρκετά υπερκειμένικό! Απολαυστικό. Το μόνο "κακό" είναι ότι πολλοί από εμάς ίσως δούμε και πτυχές του χαρακτήρα μας εκεί μέσα.

Προτείνω επίσης και το καινούργιο του Αλέξη Σταμάτη, Αμερικανική Φούγκα (Καστανιώτης). Για μένα το βιβλίο αυτό είναι το Μπαρ Φλωμπέρ από την άλλη όχθη του Ατλαντικού. Είναι μία περιστροφική κίνηση (σαν την αφίσα του Vertigo του Hitchcock) που στη μέση βρίσκεται μία αναφορά-μνημόνιο στο Dylan. Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσε να ονομάζεται και Vertigo...

Μια και είπα για Dylan, διαβάστε και το καινούργιο Uncut. Είναι το τεύχος με τα καλύτερα της χρονιάς και είναι εξαιρετικό.



ΥΓ. Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, όταν αναφέρομαι σε "σύγχρονο" δεν εννοώ αυτό που είχε πει ο θεατρικός σκηνοθέτης Peter Brook «σύγχρονο είναι ότι μας πιάνει από τον λαιμό» (δηλαδή ότι μας συγκινεί πραγματικά) αλλά στο ότι "μιλάμε" για ιστορίες που πάντα διαδραματίζονται πολλά μα πολλά χρόνια πριν...
Για αυτό εξάλλου δεν αναφέρομαι στην πραγματική αξία αυτών των έργων που δεν αποκλείω να είναι σπουδαία.

Οι Ταφές του Κρυμμένου…

Κατά την γνώμη μου δύο από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς έχουν κοινό θέμα. Μιλάω για τις 3 ταφές του Μελκιάδες Εστράδα και για τον Κρυμμένο του Χάνεκε: πιστεύω πως και οι δύο ταινίες έχουν να κάνουν με την παραδοχή και την κατανόηση του λάθους.
Εκ πρώτης όψεως δεν έχουμε το ίδιο λάθος αλλά και τα δυο έχουν ουσιαστικά το ίδιο αποτέλεσμα: τον φόνο.
Και στις δύο ταινίες υπάρχει κάποιος, στην μία ορατός στην άλλη όχι, που προσπαθεί επί της ουσίας να βοηθηθεί τον θύτη να καταλάβει τι έχει κάνει με τελικό αποτέλεσμα όχι να πληρώσει αλλά να λυτρωθεί.
Βέβαια το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό και δεν το αναφέρω γιατί ίσως κάποιος ή κάποια να μην τις έχουν δει ακόμη.
Είναι κινηματογραφικά έργα διαφορετικής φιλοσοφίας και αισθητικής αλλά πραγματικά αξίζει να τις παρακολουθήσει κάποιος την μία μετά την άλλη. Και οι δύο στοχεύουν στον καθένα μας και στα δικά μας μικρά ή μεγάλα λάθη που θέλουμε ή ακόμη και έχουμε κρύψει.

Η Θυσία του Ταρκόφσκι και ανάλογη φωτογραφία

Χθες το απόγευμα-βραδάκι για μας ήταν αφιερωμένο στην θυσία του Ταρκόφσκι. Για το αριστούργημα αυτό έχουν ειπωθεί πολλά.
Δεν είμαι ούτε ο κατάλληλος ούτε ο ικανός για να πω κάτι παραπάνω.
Αυτό που θέλω όμως να αναφέρω είναι ότι το dvd έχει και ένα καταπληκτικό making of που είναι μάθημα κινηματογράφου-φιλοσοφίας-ζωής.

Θα μπορούσε κανείς να γράφει ώρες και να μιλάει για την εμπειρία παρακολούθησης της θυσίας.

Εγώ απλώς θα αναφέρω μία φράση του Χάνεκε. Υπάρχουν ταινίες που σκοπό έχουν να τις ξεχνάς μόλις βγαίνεις από τον κινηματογράφο. Το πάω λίγο παραπέρα και λέω πως υπάρχουν ταινίες που σε στιγματίζουν.

Ή διαφορετικά να «γίνεις ο ίδιος έργο τέχνης»…

Τελικά η θυσία του Ταρκόφσκι ήταν και η δική του θυσία-δώρο για να μας δώσει κινηματογράφο.

Φωτογραφία από Νότια

Μονεμβασιά και οι ταινίες της χρονιάς

Ακόμη μια φωτογραφία από την Μονεμβασιά.

Ίσως φταίνε και τα άπειρα μαθητο-φοιτητικά μου χρόνια και κάθε φορά ορίζω ως αρχή του χρόνου τον Σεπτέμβριο.

Μετά και από έντονη χρήση του dvd-player (είδαμε ότι χάσαμε στον κινηματογράφο) έχω και λέω ότι οι 5 καλύτερες ταινίες της χρονιάς είναι:

1. οι 3 ταφές
2. brokeback
3. εγώ εσύ και όλοι οι γνωστοί
4. syriana
5. ο επίμονος κηπουρός

Στο σπίτι του Μάγου, στο τέλος του καλοκαιριού

Το μέρος της φωτογραφίας είναι κάπου στο Πήλιο.

Σαν να βρισκόμουν στο σπίτι του Μάγου Κόγχις!!!

Κι άλλο καλοκαίρι πέρασε
Ήλιο και φιλί με κέρασε
Μια μικρή φωλιά θα χτίσω
Χελιδόνι γύρνα πίσω…

Προς Μονεμβασιά από τα βουνά

Φτάσαμε στην Μονεμβασιά το απογευματάκι (από όπου και η φωτογραφία) μετά από Ελαφόνησο. Η διαδρομή έγινε μέσα από τα βουνά και ήταν εξαιρετική. Σε κάποια φάση ήσουν πάνω στην κορυφογραμμή και βλέπαμε θάλασσα και από τις δύο μεριές της χερσονήσου.

Στην Μονεμβασιά ήταν ότι έπρεπε: βόλτες, γλυκάκια, καφέδες, γλυκό φως. Πήραμε και κάτι κρασάκια τοπικούς οίνους (όπως Πετρουλιανός). Δυστυχώς δεν ήπιαμε τίποτα ακόμη και δεν μπορώ να πω τι και πως.

Στην διάρκεια της διαδρομής ακούγαμε φοβερά πράγματα όπως Milosh (You Make Me Feel). Αναζητήστε το πριν φύγετε!!!

Μήλος και πάλι! (lost in Milos...)

Φωτογραφία από το Κλέφτικο της Μήλου με το σκάφος (όχι δεν είναι δικό μου αν και πολύ θα το ήθελα)

Στην Μήλο έχετε πολλές επιλογές για ακτοπλοϊκούς «γύρους» του νησιού. Προσπεράστε τα καραβάκια που κάνουν τον γύρο και πάνε και στη Κίμωλο και προτιμήστε ένα μικρότερο ιστιοπλοϊκό που ναι μεν δεν κάνει τον γύρω (πάει μέχρι νοτιοδυτικά στο Κλέφτικο), ναι μεν είναι ποιο ακριβή η συμμετοχή αλλά θα περάσετε φανταστικά!

Παρεϊστικό κλίμα, πολύ μπάνιο σε φοβερά μέρη, καταπληκτικές λιχουδιές και ποτά σε αφθονία.

Αχ, τι κάνουμε εδώ στη Θεσσαλονίκη 9 Αυγούστου;!;

Τουλάχιστο έχουμε και τον 2ο κύκλο του Lost (που δεν είδα το χειμώνα…)

Επιστροφή #2 και Μιχαηλίδης

Επιστροφή από την Μάνη, από την Μονεμβασιά από την Ν. Πελοπόννησο.

Εξαιρετικά.


Η φωτογραφία είναι από την διαδρομή δυτικής προς ανατολικής Μάνης (στα βουνά που λέμε).

Να τηρήσω και την παράδοση και να προτείνω και ένα εξαιρετικό βιβλίο που διάβασα στα νότια.

Είναι η νυχτερινή διαδρομή του Μιχάλη Μιχαηλίδη (εκδ. Καστανιώτης). Μια από τις επόμενες μέρες θα αναφερθώ αναλυτικά. Αυτό που θα πω μόνο είναι ότι το βιβλίο είναι ότι μα ότι πρέπει για τους φανατικούς του Hartley (ειδικά του amateur)

Κύμα στο Πήλιο και αντίο #3

Πολύ μα πολύ κύμα στις ανατολικές ακτές του Πηλίου το σαββατοκύριακο.

Στην φωτογραφία ο υποφαινόμενος σε κατάσταση πνιγμού. (δεν την τράβηξα εγώ, άρα δεν έχω καμία ευθύνη για τα τεχνικά λάθη, όπως και για την επιλογή του θέματος… :-)

Ετοιμάζομαι για την μεγάλη αναχώρηση. Χάρτες road editions, ταξιδιωτικοί οδηγοί (road και explorer) και αύριο το πρωί αναχώρηση για νότια Πελοπόννησο.


Τα λέμε (πάλι) σε δέκα μέρες.

Όλοι στους δρόμους!!!

Επιστροφή στο Πήλιο

Το βραδάκι θα μας βρει στην γνωστή πλατεία στην Τσαγκαράδα Πηλίου (από εκεί και η φωτογραφία). Για τον δρόμο έχω ετοιμάσει ένα cd με επιλογές από τον μέγιστο Tito Paris. Παρακαλώ αναζητήστε το τραγούδι ύμνο: preto e mi

Σπηλιά της Συκιάς, Μήλος

Φωτογραφία από την σπηλία της Συκιάς στην Μήλο, η οποία είναι προσβάσιμη μόνο με σκάφος.

Θειάφες Μήλου #2 και ελεύθερη κατάδυση

Φωτογραφία από τις Θειάφες (από κάτω αυτή τη φορά). Στην φωτογραφία διακρίνονται και τα απολύτως απαραίτητα πράγματά μας…

Λοιπόν ένα σοβαρό θέμα: ποιο πιστεύεται οτι είναι το πραγματικό ρεκόρ ελεύθερης κατάδυσης; Είναι αυτό με σταθερά βάρη και βατραχοπέδιλα, είναι αυτό χωρίς βατραχοπέδιλα, είναι αυτό που κατεβαίνεις με την συσκευή και ανεβαίνεις κολυμπώντας ή είναι το no limits (κατεβαίνεις με την μηχανή, ανεβαίνεις με το μπαλονάκι, ρεκόρ 172μ. από τον Herbert Nitsch)

Για μένα το απόλυτο ρεκόρ είναι κατεβαίνεις-ανεβαίνεις χωρίς βατραχοπέδιλα! Αρρώστια! Ρεκόρ 80μ. από τον μέγα πλέον Martin Stepanek. Αν θέλετε να ευχαριστηθείτε βουτιές κάντε και μια βόλτα από την σελίδα του εδώ

Εγώ πάντως είμαι φανατικός του θρύλου. Enzo Maiorca για πάντα!!!

Οι Θειάφες της Μήλου

Τόπος: Μήλος, Θειάφες (παλιά θειωρυχεία)
Μουσική: Mission Impossible
Όχημα: Grand Vitara (αν δεν είναι και δικό σου ακόμη καλύτερα)
Extras: Cannon eos 300d, με ένα 28 φακό

Μετά από κανένα μισάωρο σκληρής 4x4 διαδρομής (ειδικά το τελευταίο μέρος ήταν αρκετά δύσκολο) φτάνεις στα εγκαταλελειμμένα πλέον θειωρυχεία του νησιού. Σε πιάνει δέος. (μόνο τα φίδια δεν σε απασχολούν πλέον για ευνόητους λόγους)
Υπό διάλυση κτίρια, ανοιχτές στοές, μικρά καροτσάκια εκτροχιασμένα, και μπροστά σου η πλέον απίστευτη παραλία του νησιού.
Όσο κατέβουν στο νησί πρέπει να κάνουν το προσκύνημά τους.
Θα επανέλθω.

Μήλος, γάτα, Syriana

Η παραπάνω φωτογραφία είναι από την Μήλο (τι πρωτοτυπία) και είναι μάλλον η αγαπημένη μου από την σειρά του νησιού και αφιερώνεται σε όσους αγαπούν τις γάτες. The love cats που έλεγε και ο παλιόφιλος Robert Smith.

Και μια μικρή αναφορά σε ένα αριστούργημα που είχα την τύχη να ξαναδώ, το Syriana. Από το insider είχα να απολαύσω σε όλα τα επίπεδα τα τέτοια ταινία.
Είναι τραγικά επίκαιρη και ακόμη και αν την έχετε δει στον κινηματογράφο αναζητήστε και το dvd. Της αξίζει και μια δεύτερη ανάγνωση βασισμένη στο νέο πλαίσιο.

Μήλος και η αμερικανική κραυγή

Φωτογραφία από την παραλία της Αγίας Κυριακής, στην Μήλο.

Ένα από τα βιβλία με τα οποία ασχολήθηκα στο ταξιδάκι ήταν αυτό του Μιχάλη Φακίνου, Αμερικανική Κραυγή (εκδ. Καστανιώτης). Όσο αντίθετο και αν ήταν το περιβάλλον του βιβλίου σε σχέση με αυτό της Μήλου (από την μία χιόνια και βουνά και από την άλλη ήλιος και θάλασσα) το βιβλίο με συγκλόνισε.

Είναι η ελληνική λογοτεχνική απάντηση στις μέγιστες κινηματογραφικές ταφές του Μελκιάδες.

Το βιβλίο σε σημαδεύει. Είναι και επίκαιρο (δυστυχώς). Αναζητήστε το!

Σαρακήνικο

Φωτογραφία από το πραγματικά μοναδικό Σαρακήνικο, στην Μήλο.

και να, κάπου από το βάθος... το space oddity: Ground control to major Tassos...

όχι όχι αφήστε με εκεί που είμαι...

Επιστροφή: Μήλος για πάντα!

Επιστροφή!
Φωτογραφία από (την απίστευτη) Μήλο. Είναι από το Κλίμα, και στο βάθος φαίνεται η Τρυπητή. Θα μιλήσω αναλυτικά για όλα σε επόμενα post. Νομίζω ότι είμαι σε θέση να γράψω ένα μικρό βιβλιαράκι-οδηγό για το νησί. (που θα φάτε, που θα μείνετε, που θα πάτε…)
Παρέα μας ήταν ο Σκαμπαρδώνης, ο Φακίνος και αγαπημένα soundtrack όπως αυτό του Donnie Darko…mad world

Πάντως μία λέξη περιγράφει τα πάντα: Ενθουσιασμός!

Φωτογραφία αποχαιρετισμού

Με ένα χορό που δεν αντέχεις να με βλέπεις
φεύγω
Σε ένα ταξίδι που χρόνια στη ζωή μου
περιμένω


Επιστροφή σε καμία δεκαριά μέρες

Τι πρέπει να τρώμε τον Αύγουστο;

Φωτογραφία από Κυκλάδες (δύσκολα πάντως να ξεφύγεις από μία απλή καρποσταλική απεικόνιση του μαγευτικού χώρου των κυκλάδων)

Ένα από τα ωραιότερα γαστρονομικά κείμενα βρίσκονται στο (εξαίσιο για μένα) βιβλίο του Απίκιου, Πένες σε μελάνι (εκδ. Μελάνι). Το κείμενο ονομάζεται «τι πρέπει να τρώμε τον Αύγουστο» και δίνεται μέσα από προτάσεις μεγάλων-κλασσικών ελλήνων συγγραφέων και ποιητών. Για παράδειγμα μία φράση του Ελύτη: «πάνω στο στρωμένο τραπέζι: πελώριες συναγρίδες, πελώριες ντοματοκρεμμυδοσαλάτες, πελώριες φέτες καρπούζι».
Καταπληκτικές είναι και οι τελευταίες λέξεις του κειμένου: τι πρέπει να τρώμε το καλοκαίρι; Πώς συναινεί στο διαιτολόγιο του ελληνικού θέρους ο απότομος βράχος ή η νωχελική άμμος; Προσμετρώντας τις θερμίδες του πνεύματος, η απάντηση είναι απλή, σχεδόν αυτονόητη: ας τρώμε με τα μάτια ελληνικά βιβλία.

Ένα σπήλαιο και οι Flaming Lips

Φωτογραφία από ένα σπήλαιο (δεν λέω που γιατί απαγορευόταν η φωτογράφηση ακόμη και χωρίς flash…). Χωρίς να είμαι ειδικός στην φωτογράφιση σπηλαίων, αυτή τη βρίσκω αξιοπρεπή.

Από το πρωί σήμερα ακούω των καινούργιο των Flaming Lips, At War With The Mystics. Πραγματικά με αυτούς τους τύπους δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει. Απίστευτοι για ακόμη μια φορά. Αναζητήστε τους και βάλτε τους στην λίστα του mp3 player για τις διακοπές σας.

Πήλιο και Crouch!

Φωτογραφία αφιερωμένη σε όσους αγαπούν το Πήλιο. Εμείς πάντως προσπαθούμε να πηγαίνουμε κάθε χρόνο έστω και για λίγο.

Α και για το mundial: Πορτογαλία ετοιμάσου έρχεται η σειρά σου!!!

Έρχονται τα τέρατα

Φωτογραφία επίκαιρη… με τέρατα.

Τι θα γίνει επιτέλους με τις κριτικές βιβλίων (βασικά μυθιστορημάτων) στις μεγάλες εφημερίδες. Δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να αναφέρουν κάθε σημαντικό σημείο ενός βιβλίου που συνήθως ο συγγραφές με πολύ προσοχή το αποκαλύπτει σιγά σιγά στον αναγνώστη. Δηλαδή ξεμπροστιάζουν και καίνε κάθε σημαντικό χαρτί που ενδεχομένως να έχει ένας συγγραφέας.
Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει σε πολλά οπισθόφυλλα αλλά και σε τρέιλερ ταινιών.

Αυτός είναι ο λόγος που διαβάζω πάντα τις όποιες κριτικές κατόπιν εορτής

Παραλία και Sex Pistols

Φωτογραφία από Καβάλα.

Τελικά ποιοι ήταν στην περίφημη πρώτη συναυλία των Sex Pistols στο Manchester.
(η συναυλία που άλλαξε τα πάντα!)

Ήταν διάφοροι. Τρομακτικό ήταν ότι ήταν ο Morrissey και μάλιστα είχε στείλει και ένα review στο NME.
Δεν ήταν ο Ian Curtis και χωράει μεγάλη συζήτηση το αν ήταν ο περίφημος Tony Wilson. (Αυτός ορκίζεται ότι ήταν, άλλοι το αμφισβητούν)

Σας παρακαλώ δείτε το 24hour party people…

…I have to crucify some brother today…

Το νέο μου αυτοκίνητο και οι Zeppelin

Φωτογραφία από το καινούργιο μου αυτοκίνητο…

Έχει καλούτσικες επιδόσεις αλλά μάλλον θα έχω πρόβλημα με την βενζίνα (που λέει και ένας φίλος μου).

Στα δικά μας τώρα, στο τελευταίο καταπληκτικό τεύχος του uncut υπάρχει μία απίστευτη ανάλυση του (σύμφωνα με το περιοδικό) greatest hard rock album ever made: του Led Zep IV. Είναι δέκα περίπου σελίδες. Ότι πρέπει.

Το θέμα όμως είναι ότι ποτέ δεν με συγκίνησαν οι Zep και τα παρεμφερή. Όχι ότι δεν μου άρεσαν, όχι ότι δεν τους άκουγα αλλά ποτέ δεν κάθισα μόνος στο σπίτι με ένα δίσκο τους να παίζει. (το ομολογώ το έκανα για πρώτη φορά τώρα με το 4 διαβάζοντας το αφιέρωμα)

Πάντα προτιμούσα τους Smiths! (και τους housemartins…)

Πάρος για πάντα

Φωτογραφία από την Νάουσα της Πάρου.

Πάμε Νότια λοιπόν που λέει και ο Ζήκας:

…με ένα πλοίο της γραμμής, με ένα τζιν αμερικής,
και ένα μπουφάν στο χέρι,
και αν δεν μας φτάσουν τα λεφτά,
βρίσκουμε και καμιά δουλειά
να βγει το καλοκαίρι…

Χαλκιδική VS. Home

Φωτογραφία από ένα κοπάδι (δεν ξέρω αν είναι δόκιμος ο όρος) στα ψηλά βουνά, ή μάλλον στα πολύ ψηλά βουνά για να ακριβολογούμε.

Τώρα, δεν ξέρω αν ανήκω στην μειοψηφία των κατοίκων της Θεσσαλονίκης που δεν πατάνε στην Χαλκιδική (ειδικά τα σαββατοκύριακα), αλλά νιώθω ότι πρέπει να είμαστε ισχυρή μειοψηφία.

Δεν είναι μόνο η κίνηση (απίστευτη) και στο «πάνε» και στο «έλα», δεν είναι μόνο η οδική ασφάλεια («έλα μωρέ μια μπύρα ήπια»), δεν είναι ότι πας και βλέπεις μια μεταλλαγμένη Θεσσαλονίκη, με τα ίδια καφέ, τους ίδιους ανθρώπους, το ίδιο στυλ (μόνο που είναι σε μπλε φόντο), το πιο απίστευτο είναι ότι όλοι μα ΟΛΟΙ βρίζουν τα παραπάνω και εξακολουθούν να πηγαίνουν κάθε Παρασκευή απόγευμα και να γυρνάν κάθε Κυριακή βράδυ! Απίστευτο ε;

Για αυτό και εγώ παίρνω τα βουνά (βλέπε φώτο από το δάσος του Καράντερε στην Δράμα), επιμένω στις παραλίες της Καβάλας και στους Depeche που έρχονται (άσχετο αλλά έχουμε κάτι να χαιρόμαστε)

Και επειδή όλα τα παραπάνω έχουν ειπωθεί άπειρες φορές και μάλλον άρχισα να γίνομαι γραφικός επανέρχομαι στα κανονικά μου και προτείνω:
Το τελευταίο καταπληκτικό τεύχος του Uncut, και το ροζέ κρασί της Τέχνης Αλυπίας Οίνου (από την αμπελο-οινική ζώνη της Δράμας).

(το τελευταίο το πίναμε σε ένα φίνο ιταλικό την περασμένη Τετάρτη και ήταν συγκλονιστικό)

Πολ Όστερ και η αράχνη

Μετά την τριλογία (γυάλινη πόλη, φαντάσματα, κλειδωμένο δωμάτιο), ασχολήθηκα με τον… Λεβιάθαν.

Τρομερά πράγματα. Τα προτείνω όλα ανεπιφύλακτα.

Ξέρετε τι μου θυμίζει ο Όστερ; Την θυμάστε την ταινία Melinda & Melinda του Γούντι Άλλεν: η φωτεινή και η σκοτεινή πλευρά, η φοβερή μάχη jazz και κλασσικής, η άγρια και η γλυκιά Νέα Υόρκη.

Ε λοιπόν ο Όστερ είναι η σκοτεινή πλευρά και της πόλης και της ψυχής.

Φωτογραφία από μία αράχνη σε ένα βουνό όταν για λίγο είμαστε Lost…

Red hot και παραλία

Είναι ίσως η πρώτη φορά που μου άρεσε τόσο ένας δίσκος των red hot chili peppers. Έχω μάλλον μια αντανακλαστική αντίδραση να μου αρέσει αυτό που «πρέπει» να μην αρέσει στους «κριτικούς». Το ίδιο είχε συμβεί και με τον περσινό δίσκο των Goldplay.

Διάβασα και ένα φοβερό κειμενάκι σε ένα αγαπημένο μουσικό blog, ότι είναι πολύ uncool να μας αρέσουν οι Pearl Jam και καλά θα κάνουμε να μας αρέσουν στα κρυφά και να μην το λέμε παραέξω…

Φωτογραφία από την παραλία Θεσσαλονίκης.

Η εισαγωγή του Lost και μία φωτογραφία από Ερμιτάζ

Φωτογραφία από την πλατεία του Ερμιτάζ στην Αγ. Πετρούπολη.


Πιστεύω πως η «απόλυτη» εισαγωγή ταινίας-τηλεοπτικής σειράς κ.τ.λ. είναι η εισαγωγή από την τηλεοπτική σειρά Lost (οι αγνοούμενοι, ΝΕΤ).
Είναι δύο τρία δευτερόλεπτα αλλά σου δείχνει τον απόλυτο ίλλιγκο, την αγωνία το χάος, το μυστήριο που έχει η σειρά. Είναι απίστευτη. Αν δεν έχετε ασχοληθεί με την σειρά αυτή αξίζει να τη δείτε μόνο και μόνο για την εισαγωγή.

Και η μουσική, και τα γράμματα που περιστρέφονται και… πραγματικά απίστευτη.

Ίσως να φταίει πως η αγαπημένη μου ταινία του μέγα Alfred είναι το Vertigo

Ο δαμαστής και ο Γιασμίνα Χάντρα

Φωτογραφία ενός από τους τέσσερεις «φύλακες» μιας πανέμορφης γέφυρας στην Αγ. Πετρούπολη.

Ομολογώ πως δεν ήξερα πολλά για την Αλγερία. Διαβάζοντας όμως το εξαιρετικό αστυνομικό μυθιστόρημα του Γιασμίνα Χάντρα, το μερίδιο του νεκρού (εκδ. Καστανιώτης) κατάλαβα και κυρίως έμαθα αρκετά.
Είδα με τρόμο να επαληθεύεται μία φράση που δεν μου αρέσει καθόλου: παντού τα ίδια γίνονται…

Ο Χάντρα, κατά την γνώμη μου, με βάση μία αστυνομική ιστορία περιγράφει τι συνέβη στην Αλγερία μετά την επανάσταση και τι επικρατεί σχεδόν μέχρι τις μέρες μας. Διαβάστε το και στο τέλος θα καταλάβετε ότι αν απλώς αλλάξετε την Αλγερία με την Ελλάδα και τα αραβικά ονόματα με ελληνικά η ιστορία θα λειτουργεί άψογα!

Wallpaper από Σύρο για όλους!

Σήμερα ανεβάζω μία φωτογραφία από Συρό, σε (4/3) και σε μεγάλη ανάλυση για όποιον/ όποια θέλει να το κάνει wallpaper

...Τελικά μου κατεβάζει την ανάλυση στα 1024...

Καμένο δέντρο και χαμένος στην μετάφραση

Η φωτογραφία είναι από ένα μισοκαμένο δέντρο κάπου στον Όλυμπο.
Τώρα τελευταία νιώθω όλο και περισσότερο ότι δεν καταλαβαίνω τι γίνεται τριγύρω. Σαν τον Murray στο Lost in translation.

Πρέπει να διοργανώσουμε απόδραση από την πόλη, από την χώρα…

Me and you and the photo we know...

Φωτογραφία από βόρεια.

Να προτείνω και μια ταινία στα γρήγορα: me and you and everyone we know. Εγώ την βρήκα απολαυστική-εξαιρετική. Είναι για όλους τους θαυμαστές ταινιών τύπου Garden State, Donnie Darko…

Τελικά γιατί μας αρέσουν και πραγματικά μας αγγίζουν οι αυτού του τύπου φαινομενικά άρρωστες ταινίες;

Έκθεση βιβλίου; Σίγουρα;

Χθες το απόγευμα κάναμε μια βόλτα στην (πώς να την ονομάσω) έκθεση-παζάρι βιβλίου στην παραλία της Θεσσαλονίκης (από όπου και η φωτογραφία).
Βασικά μου έκανε εντύπωση ο αριθμός των εκδοτών που υπάρχουν. Από τον λευκό πύργο φτάσαμε στο παλάτι της παραλίας…
Το άλλο που μου έκανε εντύπωση ήταν η γενικότερη βρώμα και δυσοσμία που επικρατούσε. Γινόταν χαμός.
Μην γκρινιάζω, θα φταίει μάλλον που δεν έγιναν ακόμη τα επίσημα εγκαίνια (σήμερα είναι).
Πάντως μου θύμισε περισσότερο ένα πανηγύρι που είχα πάει στο χωριό της Περάμου λίγο έξω από την Καβάλα παραμονή δεκαπενταύγουστου…
Θα επανέλθω στο θέμα.

Percival Everett, και η παραλία

Η αμερικανική έρημος του Percival Everett (εκδ. Πόλις) είναι ένα εξαιρετικό πολυεπίπεδο βιβλίο. Είναι μία απίστευτη καταγραφή ενός κομματιού της αμερικανικής κοινωνίας. Ποιος είναι ήρωας, ποιος είναι εχθρός; Ποιος είναι ο θεός, ποιος είναι ο διάβολος; Εξαιρετική γραφή, σφιχτή δομή. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Η φωτογραφία είναι από την «λίγο πριν βρέξει» παραλία της Θεσσαλονίκης

Περιμένω τους Depeche… με μια τουλίπα

Λογικά μια και μιλάμε για depeche Mode η φωτογραφία θα έπρεπε να είναι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και όχι τουλίπα (που είναι η παραπάνω).
Περιμένουμε τους depeche λοιπόν. Τι είναι για μένα οι depeche Mode. Ένα ατελείωτο μοναδικό και καταπληκτικό παραμύθι που δεν λέει να τελειώσει. Είμαι της γενιάς του Violator και είμαι περήφανος για αυτό. Βέβαια με τα χρόνια έχω καταλάβει ότι όλοι αυτοί που τους αγαπούν είναι περήφανοι για την δική τους γενία, και έχουν και τα επιχειρήματα τους (άλλος είναι της γενιάς του new life, άλλος του for the masses, άλλη μικρότερη του Exciter).

Για μένα dm είναι η εισαγωγή του clip του enjoy the silence, είναι το photographic (lazy photographer γαρ), είναι η απόγνωση του in your room, είναι οι φωτογραφίες του Anton Corbijn, είναι το nothing, είναι το lie to me…

Θεσσαλονίκη, Μαρτινίδης και η φωτογραφία

Φωτογραφία από την ωραιότερη και πιο αγαπημένη μου πόλη.
Να κάνω και ένα μικρό σχόλιο για το καινούργιο βιβλίο του Μαρτινίδη (ο θεός φυλάει τους άθεους, εκδ. Νεφέλη). Απολαμβάνω τους έλληνες «αστυνομικούς» λογοτέχνες. Και ως κάτοικος Θεσσαλονίκης μου αρέσει πάρα πολύ ο Μαρτινίδης (τουλάχιστο όσα βιβλία του έχω διαβάσει). Δείχνει την dark side of the moon πλευρά της πόλης. Η πλάκα είναι ότι αυτή η πλευρά είναι ορατή σε όλους και φαίνεται φυσιολογική!
Το προτείνω κυρίως σε όλους του κατοίκους της παράξενης πόλης μας.

Και μια και μιλάμε για αστυνομική λογοτεχνία θυμάμαι κάτι που είχα διαβάσει σε ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα του Bernhard Schlink (τα ίχνη του χρήματος, εκδ. Κριτική). Παραφράζω τα λεγόμενα του τα οποία κολλάνε άψογα για την Θεσσαλονίκη: …αυτή η πόλη-τρελοκομείο όπου οι τρελοί κρατούν κλειδωμένους τους γιατρούς και τις νοσοκόμες είναι ένας κόσμος ξένος για μένα.

O επίμονος κηπουρός και η αμυγδαλιά

Το Σάββατο είδα τον επίμονο κηπουρό. Δεν ξέρω ποια είναι η γνώμη σας (γενικώς δεν είναι πολύ ενθουσιώδεις κριτικές) αλλά εμείς το λατρέψαμε. Σίγουρα δεν είναι για όλες τις ώρες. Σίγουρα μπορεί κάποιος να το απορρίψει εύκολα και γρήγορα. Όμως αν κάποιος σταθεί στην ταινία, στην σκηνοθεσία, στις ερμηνείες στην δομή, στο συναίσθημα, στη μουσική και πάνω από όλα στο περιβάλλον της ταινίας που δεν είναι άλλο από την Αφρική δεν θα μείνει ζημιωμένος.

Μην την δείτε μεσοβδόμαδα κουρασμένοι και νυσταγμένοι. Αφιερώστε της λίγο χρόνο και θα με θυμηθείτε.

Η φωτογραφία είναι από ένα δένδρο που δεν χρειάζεται κηπουρό, πόσο μάλλον επίμονο…

Going underground

Φωτογραφία από το μετρό της Αγ. Πετρούπολης. Είναι λίγο ως αρκετά τρομακτικό καθώς για να φτάσεις στο 4 επίπεδο πρέπει να κατέβεις από μία κυλιόμενη μεγάλης κλίσης και απίστευτα μεγάλης διάρκειας. Δεν έβλεπες που είναι το τέλος.
Και όταν μιλάμε για υπόγειους κολλάει πάντα το θρυλικό τραγούδι των Jam!

Manhunter και φωτογραφία από εκκλησία;

Χθες το βράδυ έβλεπα (για τρίτη φορά) το Manhunter, του αγαπημένου σκηνοθέτη Michael Mann (τώρα τελευταία μας τα έχει χαλάσει λίγο αλλά την περίοδο 92-99 μας έδωσε αριστουργήματα). Τώρα για την ταινία, όσοι δεν την έχουν δει πρέπει να τρέξουν. Διαμάντι της 80’s αισθητικής με απίστευτη φωτογραφία, και με ένα Dr. Lector, τον Brian Cox, λιγότερο υπερβολικό αλλά για μένα πολύ απολαυστικότερο από τον Hopkins.
Δείτε την, και δείτε στο καπάκι και το Red Dragon (το remake που έγινε το 2002 από τον Brett Ratner) με τους αστέρες Hopkins, Norton, Fiennes.
Προσωπικά η διαφορά τους είναι τεράστια. Ελπίζω να συμφωνήσετε.

Η φωτογραφία είναι από τον ναό του Σωτήρος στην Μόσχα. (η μεγαλύτερη ορθόδοξη εκκλησία στον κόσμο)

Αναμονή για την έκθεση με αγαπημένη φωτογραφία

Σήμερα ανεβάζω μία φωτογραφία που την πιστεύω πάρα πολύ. Νομίζω ότι είναι από τις καλύτερες «ρώσικες».

Αύριο ξεκινά στην Θεσσαλονίκη η τρίτη διεθνής έκθεση βιβλίου. Θα είναι μέχρι την Κυριακή οπότε σίγουρα θα περάσουμε μια βόλτα. Το θέμα για φέτος είναι το κρασί και άλλοι γευστικοί πειρασμοί οπότε πανηγυρίζουμε!!!

Από την μια βιβλία, παρουσιάσεις, συζητήσεις και από την άλλη εκδηλώσεις όπως «η μαγεία της σοκολάτας» και «Ασύρτικο, Μοσχοφίλερο, Ξινόμαυρο,
Αγιωργήτικο: Γνωρίστε τις ελληνικές ποικιλίες σταφυλιού».

Οι θεσσαλονικείς θα είμαστε εκεί. Περιμένουμε και όλους τους άλλους!!!

Περισσότερες πληροφορίες στο site της έκθεσης

Άγρια Χλόη και αποδράσεις

Καταπληκτικό το διήμερο στο ωραιότερο νησί. Βέβαια η φωτογραφία είναι από την Σύρο αλλά δεν νομίζω ότι πειράζει κανένα. Είναι μια φωτογραφία κάλεσμα για εξορμήσεις.

Όλο το σαββατοκύριακο ακούγαμε του 2 τελευταίους δίσκους του Κ. Βήτα. (για σένα με αγάπη και άγρια χλόη). Παλιές αγάπες, βαθιές αγάπες.

Καλή επιτυχία και στους «εξεταζόμενους». Οι περισσότεροι από εμάς περάσαμε από την θέση σας. Είναι μία θέση κακά τα ψέματα λίγο καλύτερη από του κωπηλάτες των πλοίων της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Βότκα και Wenders για την αντίσταση!!!

Πρόταση αντίστασης: βρείτε (δεν ξέρω πως, νοικιάστε, δανειστείτε ή όπως αλλιώς νομίζεται) τα φτερά του έρωτα του Wenders. Αγοράστε καμιά καλή βότκα (έφερα από την Πετρούπολη την καλύτερη όπως μου είπαν ρώσικη, με το όνομα beda και είναι συγκλονιστική). Κόψτε μοσχολέμονο, και ακολουθήστε την εξής διαδικασία:
Κάντε ένα δίωρο ζέσταμα με παλιά Cave και Joy Division (για τους πιο άρρωστους κάνουν και οι Tuxedomoon), πάρτε ένα ή δύο σφηνάκια με μοσχολέμονο μέσα και προσθέστε κρύα βότκα. Στην συνέχεια βάλτε την μέγιστη στιγμή του Wim και θα νιώσετε και εσείς άγγελοι και μάλιστα έκπτωτοι…

(μην ξεχνιόμαστε, το μπουκάλι δίπλα!!!)

Η αντίσταση πάει στους «σημερινούς» κινηματογράφους.

Θεσσαλονίκη και Περικλής Σφυρίδης

Ένα διάλειμμα στην σειρά των φωτογραφιών από την Ρωσία με μία από την Θεσσαλονίκη.
Και μια και μιλάμε για Θεσσαλονίκη αξίζει πραγματικά ο κόπος να διαβάσετε τα διηγήματα του Περικλή Σφυρίδη (κυκλοφορούν από τον Καστανιώτη όλα μαζί σε ένα βιβλίο) άσχετα αν κατοικείται ή όχι σε αυτήν το λιγότερο παράξενη πόλη… Παρατήρησα κάτι στα διηγήματα αυτά. Όσο πιο παλιά είναι γραμμένα (ξεκινάνε από το 77) τόσο πιο σύγχρονα μου φαίνονται.

Όσο αφορά το είναι σύγχρονο θυμάμαι πάντα μια φράση του θεατρικού σκηνοθέτη Peter Brook που την έμαθα από τον Πλάτων Ριβέλλη: σύγχρονο είναι ότι σε πιάνει από τον λαιμό…
Πραγματικά φράση λεπίδα που δίνει απάντηση σε κάθε τύπου ταμπέλες

Η λίμνη των κύκνων και οι Slowdive

Στην παραπάνω πανοραμική φωτογραφία απεικονίζεται η λίμνη της Μόσχας από την οποία εμπνεύστηκε ο μέγας Tchaikovsky το πλέον διάσημο του έργο, την λίμνη των κύκνων.

Τώρα που κολλάνε οι Slowdive; Οι Slowdive είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Είναι από αυτά που χαρακτηρίζω «καμένα» γιατί πολύ απλά τα ακούς και σε καίνε. Σας προτείνω οποιονδήποτε από τους τρεις δίσκους τους.

Περιμένετε το ηλιοβασίλεμα, βάλτε και Slowdive και αύριο το πρωί θα κλείσετε δωμάτια, ακτοπλοϊκά κ.τ.λ. για Αμοργό.