Τελείωσαν τα ψέματα. Σήμερα υποδεχόμαστε την Άνοιξη. (για αυτό και η φωτογραφία).
Λοιπόν παρέα με οποιοδήποτε δίσκο των amadou et mariam, προτείνω εξοχή. Τέρμα όλα τα σκοτεινά (Antony & The Johnsons και ΣΙΑ).
Τώρα ήρθε η ώρα ο Mozart και οι «Putumayo» να πάρουν την εκδίκησή τους!
Όταν θαρθεί το καλοκαίρι ελπίζω να έχω πλέον χέρι…
Τώρα τελευταία νιώθω ότι είμαι ο πρωταγωνιστής της ταινίας οι αρμονίες του Werckmeister (Werckmeister harmóniák).
Περιμένω με άγνοια στην αρχή αλλά με τρόμο στην συνέχεια το κακό.
Πάντως η ταινία έχει απόλυτη σχέση με διάφορα φωτογραφικά αργηστουργήματα. Πιστεύω ότι κάθε frame της ταινίας θα μπορούσε να έχει την δική του ταυτότητα και τον δικό του λόγο ύπαρξης ως μια αυτόνομη φωτογραφική οντότητα. Νομίζω επίσης ότι αυτή η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «γέφυρα» ανάμεσα στις δύο τέχνες.
Ίσως «φταίει» ότι είναι και οι δύο συμπατριώτες αλλά διακρίνω την άμεση επιρροή που έχει ο Kertesz στον Tarr.
Ομολογώ πως το είδα χθες μόλις σε dvd (σε ιδιαίτερες περιπτώσεις για μένα είναι προτιμότερο και από τον κινηματογράφο). L'ENFANT. (το παιδί) Μπαίνει μέσα σου σιγά σιγά, με όλες τις αμφισβητήσεις και ενστάσεις ως προς τη φόρμα αλλά σε συγκλονίζει. Χρυσός φοίνικας στο περσυνό φεστιβάλ Καννών.
Σας προτείνω να το δείτε στο καπάκι (αν δεν το έχετε ήδη δει) με την φετινή νικήτρια ταινία των όσκαρ, Crash.
Είναι τρομακτική η διαφορά. Δεν λέω τι είναι καλύτερο ή χειρότερο. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι το χάσμα προσέγγισης στην τέχνη του κινηματογράφου.
Τελικά ο David Sylvian είναι η μεγαλύτερη—ωραιότερη φωνή της ευρύτερης pop;
Για μένα ναι!
Προτείνω ότι είναι κάτω από το όνομα Japan, τον δίσκο Damage (που τον έβγαλε μαζί με τον Robert Fripp) όπως και το νέο του κάτω από το όνομα των Nine Horses (Snow Borne Sorrow)
