Νεράτζια, Κουρτίνες, Πασχάλης, Σταμάτης

Τελικά είναι οι καθρέφτες και οι συνουσίες απεχθείς; (Μπόρχες, Μυθοπλασίες)

Βλέποντας τα ευπώλητα βιβλία της εβδομάδας (σε εφημερίδες και σε βιβλιοπωλεία) διαπιστώνω ότι τα περισσότερα αν όχι όλα έχουν να κάνουν με ιστορίες από το παρελθόν. Δηλαδή με ιστορίες της παιδικής ηλικίας των ηρώων και της τότε πολιτικό-κοινωνικής κατάστασης.
Δηλαδή ούτε μια σύγχρονη ιστορία! Γιατί αυτό; Χωρίς να είμαι ο ειδικότερος να απαντήσω πιστεύω ότι πάσχουμε από την αρρώστια ¨Σινεματίτιδα ο Παράδεισος¨. Τα περισσότερα από τα βιβλία που προαναφέρω έχουν να κάνουν με παιδικές γλυκόπικρες ιστορίες. Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Δείτε και τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιτυχίες της χώρας: Πεπερμίντ, Πολίτικη Κουζίνα... Σινεμά ο παράδεισος σε νέες εκδόσεις.

Εγώ απεναντίας θα προτείνω 2 βιβλία που εξελίσσονται κοντά μας.
Ο άνθρωπος του Λεωφορείου (Μεταίχμιο) Στρατής Πασχάλης. Καυστικό, περίεργο, δυναμικό και κυρίως για μένα και αρκετά υπερκειμένικό! Απολαυστικό. Το μόνο "κακό" είναι ότι πολλοί από εμάς ίσως δούμε και πτυχές του χαρακτήρα μας εκεί μέσα.

Προτείνω επίσης και το καινούργιο του Αλέξη Σταμάτη, Αμερικανική Φούγκα (Καστανιώτης). Για μένα το βιβλίο αυτό είναι το Μπαρ Φλωμπέρ από την άλλη όχθη του Ατλαντικού. Είναι μία περιστροφική κίνηση (σαν την αφίσα του Vertigo του Hitchcock) που στη μέση βρίσκεται μία αναφορά-μνημόνιο στο Dylan. Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσε να ονομάζεται και Vertigo...

Μια και είπα για Dylan, διαβάστε και το καινούργιο Uncut. Είναι το τεύχος με τα καλύτερα της χρονιάς και είναι εξαιρετικό.



ΥΓ. Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, όταν αναφέρομαι σε "σύγχρονο" δεν εννοώ αυτό που είχε πει ο θεατρικός σκηνοθέτης Peter Brook «σύγχρονο είναι ότι μας πιάνει από τον λαιμό» (δηλαδή ότι μας συγκινεί πραγματικά) αλλά στο ότι "μιλάμε" για ιστορίες που πάντα διαδραματίζονται πολλά μα πολλά χρόνια πριν...
Για αυτό εξάλλου δεν αναφέρομαι στην πραγματική αξία αυτών των έργων που δεν αποκλείω να είναι σπουδαία.