Οι Ταφές του Κρυμμένου…

Κατά την γνώμη μου δύο από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς έχουν κοινό θέμα. Μιλάω για τις 3 ταφές του Μελκιάδες Εστράδα και για τον Κρυμμένο του Χάνεκε: πιστεύω πως και οι δύο ταινίες έχουν να κάνουν με την παραδοχή και την κατανόηση του λάθους.
Εκ πρώτης όψεως δεν έχουμε το ίδιο λάθος αλλά και τα δυο έχουν ουσιαστικά το ίδιο αποτέλεσμα: τον φόνο.
Και στις δύο ταινίες υπάρχει κάποιος, στην μία ορατός στην άλλη όχι, που προσπαθεί επί της ουσίας να βοηθηθεί τον θύτη να καταλάβει τι έχει κάνει με τελικό αποτέλεσμα όχι να πληρώσει αλλά να λυτρωθεί.
Βέβαια το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό και δεν το αναφέρω γιατί ίσως κάποιος ή κάποια να μην τις έχουν δει ακόμη.
Είναι κινηματογραφικά έργα διαφορετικής φιλοσοφίας και αισθητικής αλλά πραγματικά αξίζει να τις παρακολουθήσει κάποιος την μία μετά την άλλη. Και οι δύο στοχεύουν στον καθένα μας και στα δικά μας μικρά ή μεγάλα λάθη που θέλουμε ή ακόμη και έχουμε κρύψει.