Χαλκιδική VS. Home

Φωτογραφία από ένα κοπάδι (δεν ξέρω αν είναι δόκιμος ο όρος) στα ψηλά βουνά, ή μάλλον στα πολύ ψηλά βουνά για να ακριβολογούμε.

Τώρα, δεν ξέρω αν ανήκω στην μειοψηφία των κατοίκων της Θεσσαλονίκης που δεν πατάνε στην Χαλκιδική (ειδικά τα σαββατοκύριακα), αλλά νιώθω ότι πρέπει να είμαστε ισχυρή μειοψηφία.

Δεν είναι μόνο η κίνηση (απίστευτη) και στο «πάνε» και στο «έλα», δεν είναι μόνο η οδική ασφάλεια («έλα μωρέ μια μπύρα ήπια»), δεν είναι ότι πας και βλέπεις μια μεταλλαγμένη Θεσσαλονίκη, με τα ίδια καφέ, τους ίδιους ανθρώπους, το ίδιο στυλ (μόνο που είναι σε μπλε φόντο), το πιο απίστευτο είναι ότι όλοι μα ΟΛΟΙ βρίζουν τα παραπάνω και εξακολουθούν να πηγαίνουν κάθε Παρασκευή απόγευμα και να γυρνάν κάθε Κυριακή βράδυ! Απίστευτο ε;

Για αυτό και εγώ παίρνω τα βουνά (βλέπε φώτο από το δάσος του Καράντερε στην Δράμα), επιμένω στις παραλίες της Καβάλας και στους Depeche που έρχονται (άσχετο αλλά έχουμε κάτι να χαιρόμαστε)

Και επειδή όλα τα παραπάνω έχουν ειπωθεί άπειρες φορές και μάλλον άρχισα να γίνομαι γραφικός επανέρχομαι στα κανονικά μου και προτείνω:
Το τελευταίο καταπληκτικό τεύχος του Uncut, και το ροζέ κρασί της Τέχνης Αλυπίας Οίνου (από την αμπελο-οινική ζώνη της Δράμας).

(το τελευταίο το πίναμε σε ένα φίνο ιταλικό την περασμένη Τετάρτη και ήταν συγκλονιστικό)