Προβληματισμοί πάνω σε μία φωτογραφία

Φωτογραφία που μου θυμίζει το "Αποκάλυψη Τώρα".

Με προβληματίζουν πάντα τέτοια θέματα. Ο κ. Ριβέλλης είχε πει (με αφορμή φωτογραφίες με τραγικότατα θέματα από την Αφρική του Sebastiao Salgado) ότι είναι τουλάχιστο αδιανόητο να προσπαθεί ένας φωτογράφος να ωραιοποιήσει τέτοια θέματα (πτώμα ενός παιδιού) με φωτογραφικές τεχνικές (ευρυγώνιες λήψεις κ.α.). Συμφωνώ απόλυτα.

Για αυτό και με προβληματίζει η παραπάνω φωτογραφία μου, που προσωπικά την βρίσκω άρτια για ρεπορτάζ. (είναι από τη φωτιά στον Καρρέα αυτό το καλοκαίρι)

Την αφήνω στην κρίση σας.

Επιστροφή

Φωτογραφία επιστροφής (?)

Φωτογραφία και κριτική

Στην φωτογραφία διακρίνεται στο βάθος το Κάτω Κουφονήσι. (ξέρω η φωτογραφία μπορεί να φαίνεται καρποσταλική αλλά μας τις χάριζε απλόχερα το νησάκι, τι να κάνουμε)

Το είχα γράψει και παλιότερα: δεν μπορώ να καταλάβω τις κριτικές τύπου σου αναφέρω όλη την υπόθεση-πλοκή και καταστρέφω κάθε δυνατό "κλειδί" του συγγραφέα ή του σεναριογράφου.

Κατά την γνώμη μου η κριτική δεν είναι μία απλή αναφορά σε βιογραφικά στοιχεία του καλλιτέχνη και ανάλυση της υπόθεσης σε βαθμό καταστροφής κάθε έννοιας έκπληξης.

Το κακό είναι ότι το φαινόμενο όσο πάει και εξαπλώνεται. Πάρτε τυχαία μία εφημερίδα και διαβάστε. Δεν θα χρειαστεί να δείτε καμία ταινία ή να διαβάσετε κανένα βιβλίο. Είναι όλα μπροστά μας.

Και τελικά τι πρέπει να είναι η κριτική. Για μένα η κριτική πρέπει να έχει δίπλα της ένα σημαδάκι: Π και Μ. Δηλαδή πριν και μετά την ανάγνωση-θέαση...

Η κριτική για μένα πρέπει να φωτίζει τις γωνίες (πως έλεγαν οι παλιόφιλοι pavement στο αριστούργημά τους Brighten the corners)

Να μας πάει πέρα από το έργο, να προβληματίσει, να ανοίξει συζητήσεις...

Και κατά την ταπεινή μου άποψη στα βιβλιοφιλικά-κινηματογραφικά-μουσικά blog τα πράγματα είναι πολύ πολύ καλύτερα και κυρίως γοητευτικά.

Wicker Man

Φωτογραφία του νησιού...

Χθες για πρώτη φορά είδαμε το Wicker Man!

Προφανώς του 1973 με τον μέγα μάγο Christopher Lee και τον έξοχο Edward Woodward στο ρόλο του αστυνομικού.

Αν δεν το έχετε δει, δεν μπορώ να πω τίποτε άλλο από το: προετοιμαστήστε. Εμπειρία ανατριχιαστική και σοκαριστική. Κάπου διάβασα ότι ίσως είναι το καλύτερο βρεταννικό θρίλερ όλων των εποχών. Ενδεχομένως να είναι και το καλύτερο γενικώς θρίλερ όλων των εποχών στο είδος του (αν φυσικά υπάρχει τέτοιο είδος).

Για όσους δε είναι φανατικοί (όπως εγώ) ή έστω τους άρεσε το αριστούργημα Ο Μάγος του John Fowles (εστία) θα δουν και μία άλλη προσέγγισή... του χαρακτήρα του μάγου και όχι μόνο.

Και μια και αναφέραμε τον Fowles θα ήθελα να θυμίσω την έμμεση (?) αναφορά του Stephen King στο Misery στο πρώτο έργο του Fowles... Μάλλον θα το αναλύσω σε επόμενο post.

Φωτογραφία και βιβλία και βιβλία και βιβλία...

Φωτογραφία έντονης αυτοαναφορικότητας (παρατηρήστε τις οθόνες...) των βιβλίων που διάβασα τελευταίως (κυρίως στο νησάκι)

1. Μιμή Θεοχάρη - θαμμένοι στον γρανίτη (εκδ. Ποντίκι). Αστυνομικό, ατμοσφαιρικό, βουκολικό, με αρώματα βόρεια. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός: ο Γρανίτης είναι ένα χωρίο που βρίσκεται κοντά στη Δράμα (που είναι κοντά στην Καβάλα), κοντά στο αγαπημένο μου χιονοδρομικό (Φαλακρό) και κοντά στο αγαπημένο μου οινοποιείο (κτήμα Παυλίδη). Οπότε...

2. Δ. Μαμαλούκας - Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δ. Μόστρα (Καστανιώτης). Υπάρχουν βιβλία, τραγούδια ή ταινίες που "πέφτεις" πάνω τους μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή της ζωής σου και σε συνταράζουν (άσχετα από την πραγματική καλλιτεχνική τους αξία). Υπάρχουν όμως και άλλα που τα απολαμβάνεις πραγματικά. Σε αυτή τη δεύτερη και κατά την γνώμη μου πιο δύσκολη κατηγορία είναι το βιβλίο του Μαμαλούκα που είναι πραγματικά απολαυστικό. Έχουν λεχθεί πολλά από πολλούς για τον Μόστρα. Εγώ μονό θα αναφέρω την σύμπτωση(?) του Μόστρα--Mostri και ότι μπαίνω στον κύκλο φανατικών υποστηρικτών του Δ. Μαμαλούκα!

3. A. Crumey - Ο κύριος Μι (Πόλις). Έχοντας διαβάσει το Μόμπιους Ντικ (το οποίο εδώ που τα λέμε έχει απαντήσεις για όλα τα μυστήρια που πολλούς από εμάς βασανίζουν τρεις season τώρα) μπορώ να πω ότι ο κύριος Μι είναι εξίσου έξυπνο και μοναδικό βιβλίο. Τρεις καταπληκτικές ιστορίες (μπλέκονται ο Ρουσσώ, ο Προυστ, επιστήμονες, καθηγητές, το σήμερα, το χθες).
Προσωπικά λόγο φυσικής και μαθηματικών προτιμώ το Μόμπιους Ντικ (η μετάφραση και ο σχολιασμός του Τεύκρου Μηχαηλίδη είναι απίστευτη) αλλά αν αναζητάτε τον χαμένο χρόνο σίγουρα θα σας κάνει παρέα ο κ. Μι.

Φωτογραφίες, Antonioni, Bergman

Νυχτερινή φωτογραφία από το νησί.


Αν κάποιος είναι τόσο μα τόσο "τυχερός" και δει χωρίς να έχει ακούσει ή διαβάσει κάτι την Έβδομη σφραγίδα και το Blow up πιστεύω ότι θα αλλάξει η ζωή του.

Εγώ δυστυχώς δεν είμαι από αυτούς καθώς όταν είχα συναντήσει για πρώτη φορά αυτές τις ταινίες (πολλά χρόνια πριν) ήμουν ήδη υποψιασμένος για το τι με περιμένει.


Τα παραπάνω αριστουργήματα όμως πιστεύω ότι έχουν μία όχι και τόσο κρυφή σχέση:

Στα αποσπάσματα που παραθέτω και στα δύο έργα οι πρωταγωνιστές έρχονται πρώτη φορά αντιμέτωπη με τον θάνατο...









Πάντως ειδικά για όσους ασχολούμαστε (έστω και λίγο) με την φωτογραφία το Blow up είναι απόλυτο. Σε πιάνει από τον λαιμό και δεν μπορείς να ξεφύγεις. Σε αναγκάζει να "δεις" την αλήθεια (όχι μόνο της φωτογραφικής τέχνης)



Υ.Γ. τιμή στην Ετ1

Τι μένει τελικά; (Crumey και Air Formation επίσης)

Τελικά τι σου μένει από ένα ταξίδι. Η πρώτη λυτρωτική βουτιά; Ένα τραγούδι κάτω από τον καυτό ήλιο; Μία ψαρόσουπα; Τα ζεστά ρακόμελα;

Σε ένα από τα βιβλία που διάβασα στα Κουφονήσια (χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί σημαντικό μέρος του το διάβασα στις παραλίες του κάτω Κουφονησίου και στην θρυλική-μοναδική ταβέρνα του Βενετσάνου) το O Κύριος Μι του Adrew Crumey (πόλις) αναφέρεται ότι κάθε άνθρωπος αισθάνεται μόνο 3 δευτερόλεπτα. Όλα τα άλλα είναι ανάμνηση.

Οπότε μάλλον η ανάμνηση είναι πολύ σημαντική γιατί ακόμη νιώθω την αλμύρα πάνω μου, ακόμη νιώθω να μου κόβεται η αναπνοή στην πρώτη γουλιά ζεστού ρακόμελου και ακόμη ακούω τα διαμάντια των Air Formation (μοναδικός δίσκος το Daylight Storms) αν και βρίσκομαι στην Θεσσαλονίκη…