Πέμπτη, Νοεμβρίου 30, 2006

Νεράτζια, Κουρτίνες, Πασχάλης, Σταμάτης


Τελικά είναι οι καθρέφτες και οι συνουσίες απεχθείς; (Μπόρχες, Μυθοπλασίες)

Βλέποντας τα ευπώλητα βιβλία της εβδομάδας (σε εφημερίδες και σε βιβλιοπωλεία) διαπιστώνω ότι τα περισσότερα αν όχι όλα έχουν να κάνουν με ιστορίες από το παρελθόν. Δηλαδή με ιστορίες της παιδικής ηλικίας των ηρώων και της τότε πολιτικό-κοινωνικής κατάστασης.
Δηλαδή ούτε μια σύγχρονη ιστορία! Γιατί αυτό; Χωρίς να είμαι ο ειδικότερος να απαντήσω πιστεύω ότι πάσχουμε από την αρρώστια ¨Σινεματίτιδα ο Παράδεισος¨. Τα περισσότερα από τα βιβλία που προαναφέρω έχουν να κάνουν με παιδικές γλυκόπικρες ιστορίες. Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Δείτε και τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιτυχίες της χώρας: Πεπερμίντ, Πολίτικη Κουζίνα... Σινεμά ο παράδεισος σε νέες εκδόσεις.

Εγώ απεναντίας θα προτείνω 2 βιβλία που εξελίσσονται κοντά μας.
Ο άνθρωπος του Λεωφορείου (Μεταίχμιο) Στρατής Πασχάλης. Καυστικό, περίεργο, δυναμικό και κυρίως για μένα και αρκετά υπερκειμένικό! Απολαυστικό. Το μόνο "κακό" είναι ότι πολλοί από εμάς ίσως δούμε και πτυχές του χαρακτήρα μας εκεί μέσα.

Προτείνω επίσης και το καινούργιο του Αλέξη Σταμάτη, Αμερικανική Φούγκα (Καστανιώτης). Για μένα το βιβλίο αυτό είναι το Μπαρ Φλωμπέρ από την άλλη όχθη του Ατλαντικού. Είναι μία περιστροφική κίνηση (σαν την αφίσα του Vertigo του Hitchcock) που στη μέση βρίσκεται μία αναφορά-μνημόνιο στο Dylan. Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσε να ονομάζεται και Vertigo...

Μια και είπα για Dylan, διαβάστε και το καινούργιο Uncut. Είναι το τεύχος με τα καλύτερα της χρονιάς και είναι εξαιρετικό.



ΥΓ. Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, όταν αναφέρομαι σε "σύγχρονο" δεν εννοώ αυτό που είχε πει ο θεατρικός σκηνοθέτης Peter Brook «σύγχρονο είναι ότι μας πιάνει από τον λαιμό» (δηλαδή ότι μας συγκινεί πραγματικά) αλλά στο ότι "μιλάμε" για ιστορίες που πάντα διαδραματίζονται πολλά μα πολλά χρόνια πριν...
Για αυτό εξάλλου δεν αναφέρομαι στην πραγματική αξία αυτών των έργων που δεν αποκλείω να είναι σπουδαία.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 16, 2006

Οι Ταφές του Κρυμμένου…


Κατά την γνώμη μου δύο από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς έχουν κοινό θέμα. Μιλάω για τις 3 ταφές του Μελκιάδες Εστράδα και για τον Κρυμμένο του Χάνεκε: πιστεύω πως και οι δύο ταινίες έχουν να κάνουν με την παραδοχή και την κατανόηση του λάθους.
Εκ πρώτης όψεως δεν έχουμε το ίδιο λάθος αλλά και τα δυο έχουν ουσιαστικά το ίδιο αποτέλεσμα: τον φόνο.
Και στις δύο ταινίες υπάρχει κάποιος, στην μία ορατός στην άλλη όχι, που προσπαθεί επί της ουσίας να βοηθηθεί τον θύτη να καταλάβει τι έχει κάνει με τελικό αποτέλεσμα όχι να πληρώσει αλλά να λυτρωθεί.
Βέβαια το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό και δεν το αναφέρω γιατί ίσως κάποιος ή κάποια να μην τις έχουν δει ακόμη.
Είναι κινηματογραφικά έργα διαφορετικής φιλοσοφίας και αισθητικής αλλά πραγματικά αξίζει να τις παρακολουθήσει κάποιος την μία μετά την άλλη. Και οι δύο στοχεύουν στον καθένα μας και στα δικά μας μικρά ή μεγάλα λάθη που θέλουμε ή ακόμη και έχουμε κρύψει.

Τρίτη, Νοεμβρίου 14, 2006

Η Θυσία του Ταρκόφσκι και ανάλογη φωτογραφία


Χθες το απόγευμα-βραδάκι για μας ήταν αφιερωμένο στην θυσία του Ταρκόφσκι. Για το αριστούργημα αυτό έχουν ειπωθεί πολλά.
Δεν είμαι ούτε ο κατάλληλος ούτε ο ικανός για να πω κάτι παραπάνω.
Αυτό που θέλω όμως να αναφέρω είναι ότι το dvd έχει και ένα καταπληκτικό making of που είναι μάθημα κινηματογράφου-φιλοσοφίας-ζωής.

Θα μπορούσε κανείς να γράφει ώρες και να μιλάει για την εμπειρία παρακολούθησης της θυσίας.

Εγώ απλώς θα αναφέρω μία φράση του Χάνεκε. Υπάρχουν ταινίες που σκοπό έχουν να τις ξεχνάς μόλις βγαίνεις από τον κινηματογράφο. Το πάω λίγο παραπέρα και λέω πως υπάρχουν ταινίες που σε στιγματίζουν.

Ή διαφορετικά να «γίνεις ο ίδιος έργο τέχνης»…

Τελικά η θυσία του Ταρκόφσκι ήταν και η δική του θυσία-δώρο για να μας δώσει κινηματογράφο.

Φωτογραφία από Νότια